Władztwo Osmana. Rosnące zapotrzebowanie na jedwab w świecie chrześcijańskim miało ogromny wpływ na przemiany polityczne i społeczne w Anatolii i na Bliskim Wschodzie. Dwa potężne państwa muzułmańskie, których początki sięgają późnego średniowiecza, Imperium Osmańskie (XIV–XX w.) i imperium safawidzkie (XVI–XVIII w.), istotną część dochodów uzyskiwały właśnie dzięki lukratywnemu handlowi wspomnianą tkaniną i innymi dobrami transportowanymi różnymi odcinkami Jedwabnego Szlaku.
U progu XIV w. Osmanowie rządzili w jednym z wielu turkomańskich (turkijskich) państewek, tzw. bejlików, położonych w Anatolii i podobnie jak inni okoliczni władcy zaangażowali się w prowadzenie świętej wojny w imię islamu (gaza). Przynosiła im ona także wymierne korzyści w postaci łupów, pozwalała ponadto zajmować nowe tereny. Założyciel dynastii, Osman (pan. ok. 1299–1324), spędził swoje panowanie na podbojach ziem leżących wokół Bursy – ważnego centrum handlowego zachodniej Anatolii. Jego synowi Orchanowi (pan. ok. 1324–60) udało się zdobyć to miasto na samym początku rządów, w 1326 r. Kilka lat później słynny marokański podróżnik Ibn Battuta, który przemierzał wówczas Anatolię, opisał Orchana jako „najpotężniejszego władcę turkomańskiego panującego nad najrozleglejszym terytorium i dysponującego największym wojskiem”. Resztę swojego panowania syn Osmana poświęcił uzyskaniu kontroli nad ziemiami bizantyńskimi w Anatolii oraz pomniejszymi bejlikami, przez których terytoria przebiegały ważne szlaki handlowe.
Także następcy Orchana, a szczególnie wnuk Bajezyd I (pan. 1389–1402), angażowali duże środki, aby opanować centra na anatolijskim odcinku Jedwabnego Szlaku, takie jak Osmandżyk, Amasja oraz Erzincan.