Wzajemne nie/zrozumienie. Drogi handlowe Jedwabnego Szlaku łączyły ludy mówiące wieloma językami i dialektami; zmieniały się one, oraz miejsca ich użytkowania, wraz z migracjami ludzi i przesuwaniem granic. Z dzisiejszej perspektywy mapę tych języków można naszkicować następująco. Na wschodnich odcinkach dróg handlowych mówiono w różnych dialektach chińskiego. W środkowej części kontynentu od średniowiecza zaczęły dominować języki turkijskie. Co prawda Turek z Anatolii nie byłby w stanie przeprowadzić z Ujgurem z Kaszgaru wyrafinowanej rozmowy, z łatwością jednak mógłby dokonać z nim transakcji handlowej.
Język farsi (i jego odmiany), dominujący na terenach obecnego Iranu, Iraku i Afganistanu, był (i jest) lingua franca dla wielu mieszkańców Azji Zachodniej. W Azji Południowej rolę tę pełniły i pełnią urdu i hindi (są one wzajemnie zrozumiałe, chociaż używają różnych form zapisu), a arabski na Bliskim Wschodzie. Przy pewnym uproszczeniu można też przyjąć, iż w Lewancie i Anatolii ważne w starożytności i wczesnym średniowieczu były greka i łacina, potem także włoski.
Populacje zamieszkujące wzdłuż Jedwabnego Szlaku tworzyły się w różnych okresach z niehomogenicznych źródeł etnicznych. Innymi słowy, każda grupa była unikatową kompozycją wielorakich etnosów. Intensywnie posługiwano się wieloma językami, co doprowadzało do ich łączenia, tworzenia zapożyczeń i wypierania. Niebagatelną rolę odegrały czynniki kulturowe, polityczne i religijne.
Pismo aramejskie
Wśród narodów Azji Środkowej rozprzestrzeniło się pismo aramejskie (służące do zapisu języka aramejskiego, jednego z najbardziej znanych na starożytnym Bliskim Wschodzie). Było oparte na jednym z najstarszych alfabetów, wykazującym podobieństwo z fenickim, który powstał w starożytnej Syrii pod koniec II tys.