Zostało po podbojach. Od XVI w. wielcy kupcy z wielkimi pieniędzmi przenieśli się z Azji Środkowej na szlaki transoceaniczne. W regionie wymianę handlową nawet w okresie największego spadku podtrzymywały lokalne wspólnoty muzułmańskie osiadłe wzdłuż Jedwabnego Szlaku, od Morza Kaspijskiego do chińskich prowincji Gansu i Shaanxi. Wynikało to m.in. z podyktowanej regułami religii konieczności kontaktu z centrami islamu na Półwyspie Arabskim.
Politycznie region był podzielony na twory powstałe w trakcie podbojów mongolskich koczowników. Dziedziczną legitymizację władzy mieli potomkowie historycznych przywódców: Czyngis-chana i Tamerlana (Timura Lenka, Chromego). Słabszą rolę odgrywała lokalna arystokracja plemienna. Rosły natomiast w siłę rody, które budowały swoją pozycję z pomocą największych religii regionu, islamu i buddyzmu, których sfera sacrum stopniowo stała się alternatywnym źródłem władzy politycznej.
Zarazem w górskich, trudno dostępnych regionach formowały się, z chroniących się tam społeczności, ludy, m.in. Kirgizów i Hazarów. Do powstania innych przyczyniło się budowanie granic przez imperia – tak np. pomiędzy Rosją a Chinami uformowali się Buriaci.
Rewolucja prochowa. Dla mieszkańców Azji Środkowej – historycznie podzielonych na żyjące w komplementarnych gospodarkach ludy osiadłe (gł. irańskie i tureckie) oraz koczownicze (gł. tureckie i mongolskie) – przełomowe znaczenie miało pojawienie się w regionie unowocześnionej broni palnej. Jej produkcja oraz fachowa konserwacja wymagała istnienia rozbudowanej infrastruktury, która mogła funkcjonować jedynie w wielkich i złożonych strukturach społecznych ludów osiadłych. W ręce koczowników trafiała ona głównie jako przedmiot wymiany handlowej lub trofeum z wypraw wojennych.