1 lipca 1980 r. – w stołówkach zakładowych zaczynają obowiązywać nowe podwyższone ceny mięsa i wędlin. Wybuchają strajki w Mielcu, Sanoku, Ursusie, Tczewie, Lublinie i innych miastach z żądaniami podwyżek płac i poprawy zaopatrzenia. W lipcu w całej Polsce pracę przerwało ponad 80 tys. osób.
9 sierpnia – Bogdan Borusewicz, Lech Wałęsa, Jerzy Borowczak, Bogdan Felski i Ludwik Prądzyński z Wolnych Związków Zawodowych Wybrzeża ustalają zorganizowanie strajku w Stoczni Gdańskiej im. Lenina.
14 sierpnia – o godz. 6 rano Borowczak, Felski i Prądzyński inicjują strajk w Stoczni Gdańskiej. Po kilku godzinach dołącza do nich Wałęsa, który staje na czele komisji strajkowej. Na liście postulatów są gwarancje bezpieczeństwa dla strajkujących; przywrócenie do pracy Anny Walentynowicz, Lecha Wałęsy i Andrzeja Kołodzieja; wybudowanie pomnika stoczniowców poległych w 1970 r.; uwolnienie więźniów politycznych; podwyżka płac o 2000 zł; utworzenie niezależnych od partii i dyrekcji zakładu Wolnych Związków Zawodowych. Dyrektor zgadza się na przyjęcie do pracy Walentynowicz i Wałęsy, postawienie pomnika ofiar Grudnia ’70 i nowe wybory związkowe, ale odrzuca podwyżkę płac. Stoczniowcy proklamują strajk okupacyjny.
Wiadomość o strajku w stoczni za pośrednictwem Aliny Pieńkowskiej z WZZ i Jacka Kuronia z Komitetu Samoobrony Społecznej KOR trafia do światowych mediów.
Skok przez płot
Przy drugiej bramie już się kotłowało, ale straż uważnie sprawdzała przepustki, a ja od lat nie miałem wstępu na Stocznię. Skręciłem w prawo, w stronę pierwszej bramy, i tam, między dwiema bramami, koło szkoły, jest gdzieś z boku taka mała uliczka, tam zaszedłem i przeskoczyłem przez mur.