„Marzenia i tajemnice”
„Marzenia i tajemnice”. Wspomnienia Danuty Wałęsy
Nie pamiętam, czy tego 14 października 1968 r., gdy do kiosku [z kwiatami, gdzie pracowała – przyp. red.] zaszedł Wałęsa, nosił on wąsy czy też nie. Chyba nie miał wąsów. Przyszedł rozmienić pieniądze. Następnego dnia przyszedł ponownie, jakby z wdzięczności, i przyniósł gumę do żucia. W ogóle mnie wtedy nie zainteresował. Ba, śmieszyła mnie ta guma do żucia. Ale on zawiesił na mnie oko. Któregoś dnia pożyczył ode mnie książkę. Następnego przyszedł, żeby ją oddać. (…) Obserwowałam go, jak idzie ciągle zamyślony, lekko wycofany. On zawsze był taki skupiony, lekko tajemniczy.
(…)
Nadszedł Grudzień 70. (…) powiedział, że w Gdańsku była wielka bitwa z milicją, że krew płynie ulicami (…). Było to wieczorem. Chyba w czwartek 17 grudnia… (…) Nagle przyszło dwóch, a może trzech panów. Powiedzieli, że mąż ma z nimi iść. Gdy go zabierali, zdjął obrączkę, zegarek i powiedział, że jak nie będę miała na życie, mam to sprzedać. Byliśmy młodym małżeństwem i nie mieliśmy wtedy żadnych oszczędności. Dziecko ma dwa miesiące, a męża na tydzień przed Bożym Narodzeniem zabierają w nieznane. Nie wiadomo, na jak długo, nie wiadomo, kiedy go wypuszczą.
(…)
Choć męża co pewien czas wywalali z pracy, a ja byłam albo w ciąży, albo właśnie urodziłam kolejne dziecko, choć nie było lekko, to właśnie okres od ślubu do Sierpnia’80 uważam za najlepszy dla naszej rodziny. Bo byliśmy razem! Stworzyliśmy prawdziwe ognisko domowe. Jako rodzina byliśmy niczym dłoń złożona w pięść.
(…)
Wiem, że różni ludzie uważali, że byliśmy biedni. Kiedy się pobieraliśmy, faktycznie mąż nic nie miał i ja nic nie miałam. Musiało nam wystarczać to, co on zarobił każdego miesiąca. Ale my wtedy czuliśmy się dobrze, nie byliśmy biedni.