Zamach na Benazir Bhutto, symbol pakistańskiego feminizmu

27 grudnia 2007 r., atak zamachowca samobójcy.

Tego dnia w Rawalpindi, dwumilionowym mieście położonym nieopodal pakistańskiej stolicy Islamabadu, od rana zbierały się tłumy. Tysiące zwolenników Benazir Bhutto przybyły do parku Liaqat, by wziąć udział w jej wiecu. Do wyborów zostały niespełna dwa tygodnie, liczył się każdy głos oddany na Pakistańską Partię Ludową, laickie ugrupowanie, które przejęła po ojcu.

Była dwukrotna premier Pakistanu, która zaledwie dwa miesiące wcześniej wróciła do ojczyzny z wieloletniego wygnania w Dubaju, uwielbiała publiczne zgromadzenia. Nie bała się ryzyka, choć przeżyła już kilka zamachów na swoje życie: w ostatnim z nich w październiku 2007 r. zginęło 180 ludzi, którzy wiwatowali na jej cześć podczas przejazdu konwoju pierwszej kobiety-premier muzułmańskiego państwa z lotniska w Karaczi do centrum miasta.

Teraz, 27 grudnia 2007 r., po zejściu z mównicy Bhutto jeszcze długo pozdrawiała zebranych. Nawet gdy w asyście ochroniarzy wsiadła do opancerzonej Toyoty Land Cruiser, kazała otworzyć dach auta i ukazała się swoim zwolennikom, widoczna od talii w górę. Wielu z nich było gotowych za nią umrzeć; młodzi mężczyźni utworzyli wokół pojazdu żywy pierścień na wypadek zamachu. Nikt nie zwrócił uwagi na 15-latka, który zbliżył się na odległość kilku kroków do uśmiechniętej, pozdrawiającej zebranych kobiety.

Bilal Sajed, chłopak z pasztuńskiej prowincji, oddał trzy strzały z pistoletu. Jeden z nich okazał się celny. Zanim jeszcze ugodzona kulą ofiara osunęła się na podłogę pojazdu, nastolatek odpalił ładunek wybuchowy, który miał na sobie. W eksplozji zginął on, Benazir Bhutto oraz 22 przypadkowe osoby.

Do dziś nie wiadomo, czy Bhutto zmarła na skutek postrzału, czy w wyniku obrażeń odniesionych w wybuchu. Nie przeprowadzono sekcji zwłok, nie zabezpieczono śladów na miejscu zamachu.