Stół zastawiony banchanami. Kuchnia pod znakiem kimchi

Półwysep Koreański od kuchni.

Synonim dobrobytu. Tradycyjna kuchnia koreańska – zdeterminowana przez ograniczenia, lecz także bogactwo położenia geograficznego – opiera się na prostych technikach przygotowania, ale różnorodnych składnikach. Miska kaszy lub ryżu, wspomagana mięsiwem i talerzykiem kiszonki, jest często uznawana za sztandarowy posiłek. Taka wizja nie do końca ma jednak podstawy historyczne i zrodziła się raczej w latach 60. i 70. XX w., gdy w obu Koreach przywódcy wprowadzili koncepcję gogi-bab, czyli miski z ryżem i mięsem do każdego posiłku jako synonimu dobrobytu. Takie przekonanie z kolei zrodziło się z okresu okupacji japońskiej, gdy Koreańczycy często cierpieli głód, oraz ze sposobu postrzegania kultury okresu Joseon (1392–1910), gdy zarówno biały ryż, jak i mięso należały do sfery kuchni dworskiej. To wówczas zboże, które zawitało na Półwysep Koreański 2 tys. –1,5 tys. lat p.n.e., stało się jedną z podstawowych gałęzi gospodarki królestwa. Tym samym wysiłki skierowano na osiągnięcie jak największej wydajności upraw ryżu, usuwając w cień kaszę jęczmienną, jaglaną, sorgo czy grykę. Tradycyjnie ryż pozostał niezwykle wartościowym półproduktem do wyrabiania alkoholi, słodkości i kluseczek.

Tradycyjna dieta. Z okresu Joseon przetrwało wiele teksów dotyczących życia codziennego, w tym kulinariów. Można je podzielić na dwie kategorie. Pierwsza to teksty yangbanów, arystokracji dworskiej i lokalnej. Np. powstały w XVI w. „Suun japbang” (Różne sposoby przygotowania wytwornych potraw) Gim Yu, spisany w klasycznej chińszczyźnie, zawiera opisy dań i menu, które autor kosztował, udając się z lokalnymi wizytami. Najczęściej są to tzw. anju, potrawy serwowane z alkoholem.

Drugi typ tekstów to wczesne książki kucharskie, zapisane alfabetem hangeul.