Wizja Marszałka
Bliskie stosunki Rumunii i Polski w okresie międzywojennym
W ramach kordonu sanitarnego. Zwycięskie wyjście Polski ze śmiertelnego boju z bolszewikami sprawiło, iż stała się ona atrakcyjnym sprzymierzeńcem, zwłaszcza dla Rumunii skonfliktowanej z Rosją sowiecką o Besarabię. Wpisywało się to zresztą w promowaną przez Francję politykę kordonu sanitarnego mającego oddzielać Europę Zachodnią od wpływów zrewoltowanej Moskwy. Początkowo idea sojuszu polsko-rumuńskiego była więc postrzegana – zwłaszcza przez stronę rumuńską – przez pryzmat przygotowywanego właśnie porozumienia, które ostatecznie przybrało postać Małej Ententy (Czechosłowacja – Jugosławia – Rumunia).
Zalety współpracy z Bukaresztem zauważał kierujący polską polityką Józef Piłsudski. Nic więc dziwnego, że już 3 marca 1921 r. zawarto polsko-rumuński sojusz wojskowy skierowany przeciwko bolszewickiej Rosji, później kilkukrotnie przedłużany. Był on istotnym instrumentem w polityce zagranicznej obu państw. Niemniej jednak – jak zauważył rumuński historyk Florin Anghel – polska prasa lewicowa niezbyt entuzjastycznie przyjęła porozumienie, negując jakiekolwiek możliwości udzielenia przez Rumunię pomocy Polsce w razie konfliktu.
Seria wizyt. Potwierdzeniem bliskich stosunków pomiędzy obydwoma państwami była wizyta złożona w Polsce 4 listopada 1921 r. przez ministra spraw zagranicznych Take Ionescu, w czasie której doprecyzowywano wzajemne zobowiązania polityczno-wojskowe. Józef Piłsudski pozytywnie wypowiadał się na temat samej idei współpracy, ale z pewną rezerwą oceniał np. wartość bojową armii rumuńskiej, co należało brać pod uwagę w pracach nad zacieśnieniem sojuszu.
Sam Marszałek złożył wizytę w Rumunii 13–18 września 1922 r. Zdecydował się na to po dość długich namowach ze strony ppłk.