Na odsiecz III krucjacie
Początki Zakonu Krzyżackiego wiążą się z trzecią wyprawą krzyżową, zorganizowaną przez władców Francji, Anglii i Rzeszy Niemieckiej w 1189 r. w celu odzyskania Jerozolimy oraz innych miast i twierdz w Ziemi Świętej, które dwa lata wcześniej zajął sułtan Saladyn. W sierpniu armia krzyżowców, wśród których znajdowali się także rycerze i mieszczanie z Niemiec, rozpoczęła oblężenie Akki. Zgodnie z relacją zawartą w „Opowieści o początkach zakonu niemieckiego”, źródle powstałym ok. 1244 r., a więc ponad pół wieku po opisywanych wydarzeniach, mieszczanie z Bremy i Lubeki urządzili mały szpital polowy pod żaglem wyciągniętego na ląd statku, w którym opiekę znajdowali ranni i chorzy krzyżowcy z Niemiec. Informacja ta wydaje się dość wiarygodna, gdyż podobne hospicja posiadali także krzyżowcy z innych krajów, a w czasie oblężenia Akki własny szpital pod wezwaniem św. Tomasza z Canterbury założyli także Anglicy.
Bractwo Szpitalne
Przed powrotem do kraju lubeczanie i bremeńczycy wsparli jałmużną opiekujące się szpitalem bractwo pod wezwaniem Najświętszej Marii Panny, które po zdobyciu Akki przez krzyżowców w 1191 r. otrzymało od króla jerozolimskiego Gwidona dom w pobliżu Bramy św. Mikołaja. Pierwsze lata działalności Szpitala Niemców, gdyż taką nazwą określano fundację założoną przez mieszczan z Bremy i Lubeki, były bardzo skromne. Znaczenie bractwa zaczęło wzrastać, gdy znalazło się w kręgu zainteresowań cesarza Henryka VI Hohenstaufa, który w 1195 r.