W czerwcu 1944 r. amerykańscy spadochroniarze wzięli w Normandii do niewoli żołnierza, którego uznali za Japończyka. Yang Kyoungjong był jednak Koreańczykiem, którego Japończycy w 1938 r. siłą wcielili do swojej armii okupującej Mandżurię. Rok później w bitwie nad rzeką Chałchin Goł wzięli go do niewoli Rosjanie i zesłali do łagru. W 1942 r., wraz z tysiącami innych więźniów gułagu, został wcielony do Armii Czerwonej. Wiosną 1943 r. pod Charkowem wpadł w ręce Niemców. W 1944 r., już w mundurze niemieckim, został posłany na Wał Atlantycki, gdzie poddał się Amerykanom. W 1992 r. umarł w USA jako obywatel amerykański. Tą biografią Antony Beevor zaczyna swą wydaną właśnie w Anglii „Drugą wojnę światową”.
Wbrew naszym, ale także Anglików i Niemców, wyobrażeniom, nie zaczęła się ona od ostrzału Westerplatte czy wypowiedzenia wojny III Rzeszy przez Wielką Brytanię i Francję 3 września 1939 r. Według Beevora początkiem II wojny było zatrzymanie przez Rosjan latem 1939 r. Japończyków. Inni historycy twierdzą jednak, że II wojna w ogóle nie miała początku. Była częścią tej wojny trzydziestoletniej, która zaczęła się 1 sierpnia 1914 r., a skończyła w 1945 r. kapitulacją Niemiec i Japonii. Również Max Hastings w rewelacyjnym „Piekle rozpętanym” ciężar II wojny odsuwa na wschód, wywodząc, że największe jej ofiary ponieśli Chińczycy, a największy militarny wkład wnieśli ludzie radzieccy.
Ta korekta brytyjskiego spojrzenia na II wojnę światową dotyczy także sprawy polskiej i sposobu rozgrywania jej przez brytyjską klasę polityczną.
W okresie międzywojennym Polska była tylko jednym z pionków na europejskiej szachownicy. Wielka Brytania była mocarstwem zwycięskim, ale świadomym swych słabości. Imperium brytyjskie po 1918 r.