Na ostatniej prostej był jeszcze ojciec z Wehrmachtu. Luksemburski polityk Jean-Claude Juncker to przecież syn robotnika, który w czasie II wojny światowej przymusowo założył mundur niemieckiej armii. Sprawę odgrzał brytyjski tabloid „The Sun”, ale unijni liderzy tylko wzruszyli ramionami. 27 czerwca Juncker uzyskał nominację na szefa Komisji Europejskiej.
Jest już trzecim Luksemburczykiem na tym wpływowym stanowisku. Trzech szefów komisji nie mieli nawet Niemcy czy Francuzi. Wielkie księstwo liczy niewiele ponad pół miliona dusz, a przy podziale europejskich stanowisk znów dostaje największy kawałek tortu. Jak oni to robią?
Między Francją a Prusami
Były już czasy, kiedy Luksemburgowie (władający od 1070 r. w hrabstwie Limburgii, a od 1247 r. w hrabstwie Luksemburga) zakładali cesarską koronę i zasiadali na tronach kilku krajów Europy (Czechy, Brandenburgia, Węgry). To jednak XIV i XV w. Później dynastia wygasła. Pozostał za to starszy od niej luksemburski zamek na skale, od którego wzięły nazwę najpierw miasto, a potem całe państwo. (Burg to zamek, gród; pierwszy człon może zaś wywodzić się od staroniemieckiego luzzil – mały, lub letze – umocniony klif).
Wielkie księstwo, które istnieje do dziś, powstało w 1815 r. – w unii personalnej z Królestwem Niderlandów i z pruskim garnizonem na swoim terytorium. W 1867 r. europejskie mocarstwa wspólnie udzieliły małemu Luksemburgowi gwarancji granic. Księstwo miało się stać państwem „wiecznie neutralnym”. Wciśnięte między Francję i Prusy, było jednak zakładnikiem konfliktu dwóch potężnych sąsiadów. Przez Luksemburg wiodła droga na Paryż i armie niemieckie dwukrotnie z niej skorzystały.