Patrick Modiano miał 22 lata, kiedy w czerwcu 1967 r. zaniósł do znanego wydawnictwa Gallimard swą pierwszą powieść. Wpływowy wówczas pisarz, eseista i lektor wydawnictwa, Raymond Queneau, był zachwycony. Ale ze względu na wojnę sześciodniową na Bliskim Wschodzie debiut odłożono o rok, bo w tej powieści Żydzi i Izrael nie wypadali najlepiej. „La Place de l’Étoile” ukazał się wiosną 1968 r. ze wstępem Jeana Cau, byłego sekretarza Sartre’a: „Ta powieść niczym oszalała z bólu kotka skoczy Ci do oczu i podrapie do krwi”. To „orgia rozpominania, które autor wstrzykuje sobie pod skórę zapaskudzonymi zgrozą igłami; to karnawał literackich wpływów, przetworzonych, zgwałconych, zniszczonych, wykoślawionych, wyszydzonych… dławiące poszukiwanie własnej tożsamości, ciągłe kręcenie się wokół siebie aż do zawrotów głowy”.
„Plac Gwiazdy” – choć chyba należałoby zostawić tytuł oryginału, bo chodzi o dzisiejszy plac de Gaulle’a z napoleońskim Łukiem Triumfalnym – do dziś nie ukazał się po polsku. Jest to opowieść francuskiego Wiecznego Żyda XX w. Rafael Schlemilovitch to wcielenie Szlemiela – żydowskiego pechowca – pojawiającego się u niemieckich pisarzy XIX w.: Adalberta von Chamisso, Heinego, a w XX w. u Hanny Arendt, Isaaka Bashevisa Singera, Thomasa Pynchona. U Ryszarda Marka Grońskiego był pechowym buldogiem żydowskiej rodziny z Alei Ujazdowskich, któremu we wrześniu 1939 r. świat wywrócił się do góry nogami.
U Modiano nie jest on człowiekiem z krwi i kości, lecz wytworem halucynacji utkanej z antysemickich stereotypów. Kolażem autentycznych biografii francuskich intelektualistów pochodzenia żydowskiego. Słynnych jak Proust czy Sartre, ale i mniej znanych, jak kilku ideologów skrajnej prawicy ukrywających żydowskie pochodzenie.