Jak narodziła się Solidarność Walcząca

Czym Kornel Morawiecki naraził się Lechowi Wałęsie, że nawet po pogrzebie były prezydent nazwał go zdrajcą?

Wikipedia Ulotka Solidarności Walczącej z życzeniami bożonarodzeniowymi, 1985 r.

Już czas, aby odważyć się na przemoc odpowiedzieć przemocą. Nie dlatego, że tak jest dobrze, ale dlatego, że właśnie to jest mniejsze zło. Pora wypowiedzieć wojnę wojnie” – głosił tekst w jednym z pierwszych numerów wrocławskiego tygodnika „Solidarność Walcząca”. Głównego pisma organizacji, która powstała w czerwcu 1982 r. na skutek konfliktu w łonie Regionalnego Komitetu Strajkowego NSZZ Solidarność Dolnego Śląska. Była to jedna z najlepiej zorganizowanych podziemnych struktur regionalnych Solidarności w skali kraju.

Jej pierwszy przewodniczący Władysław Frasyniuk i odpowiadający za sprawy związane z drukiem i kolportażem nielegalnych wydawnictw Kornel Morawiecki mieli inne zdanie na temat manifestacji ulicznych. Według Frasyniuka niepotrzebnie narażały one ludzi, podczas gdy Morawiecki uważał je za świetną formę sprzeciwu wobec władz. Nie był to tylko spór między tymi dwoma działaczami. Solidarnościowe podziemie w całej Polsce prowadziło wówczas dyskusje o taktyce. Nie brakowało radykalnych haseł – naturalny odruch na stan wojenny.

Powstanie Solidarności Walczącej, którą utworzyła grupa rozłamowców z RKS-u na czele z Morawieckim, odpowiadało na konkretne zapotrzebowanie społeczne: chęć mocnej riposty na uderzenie ze strony reżimu. Stały się nią postulaty obalenia rządów PZPR i niepodległości Polski. W 1982 r. były to hasła bardzo nośne, więc organizacja szybko zyskiwała nowych członków i sympatyków.

Początkowo SW obejmowała swoim zasięgiem tylko Dolny Śląsk, ale stopniowo zaczęła rozrastać się na kolejne regiony kraju. Według informacji MSW w styczniu 1987 r. miała 12 „oddziałów wojewódzkich” i 9 „grup terenowych”, skupiających ok. 800 członków (w tym 80 miało prowadzić „aktywną działalność”).