Ta nieprawdopodobna historia rozpoczęła się 10 czerwca 1940 r., w dniu przystąpienia Włoch do wojny. Załoga tankowca Olterra, należącego do genueńskiego armatora, a stojącego w hiszpańskim porcie Algeciras, w obawie, że statek zostanie internowany lub nawet zajęty przez Anglików, postanowiła dokonać samozatopienia. Ten nieco nerwowy ruch był zapewne spowodowany tym, że Algeciras leży po zachodniej stronie Zatoki Gibraltarskiej w odległości niespełna 4 km od słynnej bazy Royal Navy.
Czytaj też: I przyszedł czas poszukiwania okrętów
Klucz Morza Śródziemnego
Przez pewien czas ze statkiem, nieznacznie tylko uszkodzonym, nic ciekawego się nie działo. Za to niezwykle interesujące rzeczy działy się w Gibraltarze. Po kapitulacji Francji Royal Navy przestała być, ku zdziwieniu brytyjskiej admiralicji, siłą dominującą na Morzu Śródziemnym. Przewagę miała budowana wielkim nakładem sił i środków włoska Regia Marina, nowoczesna, dysponująca wieloma okrętami i dobrze wyszkolonymi załogami. Po zajęciu przez Niemcy Grecji i Krety, po widowiskowym, choć okupionym wysokimi stratami desancie spadochronowym, Royal Navy pozostały na Morzu Śródziemnym tylko trzy bazy: Aleksandria, chroniąca Kanał Sueski i drogę do Indii, mały Archipelag Maltański blokujący komunikację pomiędzy Włochami a Afryką Północną i najmniejsza z nich, ale kluczowa baza w Gibraltarze, przez którą musiały przechodzić wszystkie alianckie dostawy na Maltę i do Afryki.
Tam stacjonował jeden z dwóch silnych zespołów Royal Navy, tam musiały uzupełniać paliwo wszystkie wchodzące z Atlantyku statki i okręty, tam wreszcie zbierały się konwoje płynące na