Parasol przed huraganem
Bomba atomowa zapewniła światu dekady pokoju. Czy ta era właśnie się kończy?
Tamta bomba powstała z obawy, by wcześniej nie zbudowali jej Niemcy. A użyta została przeciw japońskim miastom, by szybko zakończyć wojnę na Pacyfiku i oszczędzić życie setek tysięcy amerykańskich żołnierzy. W ciągu rozpoczętej wówczas „ery atomowej” świat bywał na krawędzi katastrofy, jak w 1962 r. w czasie kryzysu kubańskiego. Ale też – są takie głosy – dzięki „równowadze strachu” między dwoma supermocarstwami zimna wojna nie przerodziła się w trzecią światową. Po czym świat odetchnął. W 1987 r. obie potęgi się opamiętały, redukując swoje arsenały atomowe. I jeszcze na początku prezydentury Baracka Obamy mogło się zdawać, że broń jądrowa traci na znaczeniu. Wiele jest jednak zwiastunów nowej burzy.
To nie tylko amerykańskie superbomby albo rosyjskie czy północnokoreańskie rakiety zdolne przenosić ładunki nuklearne. To także ciągle utarczki wyposażonych w broń atomową Indii i Pakistanu oraz rozrost chińskiego potencjału jądrowego, który w 2035 r. ma się zrównać z amerykańskim i rosyjskim. To w końcu, a może przede wszystkim, jawny atomowy szantaż Rosji wobec Ukrainy.
Nigdy wcześniej Stany Zjednoczone nie musiały jednocześnie chronić swoich sojuszników przed kilkoma atomowymi rywalami naraz. A Rosja, Chiny i Korea Północna mogą już teraz zsynchronizować konwencjonalne ofensywy przeciw państwom bezatomowym, osłaniając je tarczami atomowymi, co rozciągnęłoby amerykański potencjał odstraszania nuklearnego ponad jego możliwości. A jednoczesne słabnięcie parasola Ameryki sprawia, że jej azjatyccy i europejscy sojusznicy zaczynają rozważać budowę własnej broni jądrowej.
Czytaj też: