Jest lipiec 1831 r., piękna pogoda i bardzo ciepło – pisał stolarz, który kładł tę podłogę. Po niemiecku pisał, bo wtedy Strzegom nazywał się Striegau. Z dalszego ciągu listu, pokazanego w „Szkle kontaktowym”, dowiadujemy się, że właściciele willi byli „zacnymi ludźmi”, bo dali mu tę robotę, za co stolarz jest im bardzo wdzięczny. Prosi też, by ten, kto jego list odczyta, obszedł się dobrze z naprawianą podłogą, bo on w 1831 r. wykonał ją solidnie, najlepiej jak potrafił. Przyznaję, że zrobiło mi się ciepło na sercu, bo powiedzmy sobie prawdę: kto dziś w ten sposób dziękuje za pracę i nie boi się na piśmie zapewniać o jej uczciwym wykonaniu? Tu warto dodać, że dzisiejsi historycy dowiedzieli się, że nie było właściciela owej willi, tylko właścicielki. Kobiety prowadziły ten dom. Zastanawiam się, kto mógłby dzisiaj napisać taki list? Może sam spróbuję.
Jest wrzesień 2014 r., piękna pogoda, a w domu, w którym to piszę, jest podłoga. Wywiercę w niej dziurkę i list zwinięty w rulonik w nią wcisnę. O właścicielu dobrze pisać nie będę, bo ja nim jestem, napiszę zatem dobrze o moim kraju.
Spotkał nas ostatnio wielki zaszczyt, nasz premier Tusk został przewodniczącym Rady Europejskiej. Wszyscy jesteśmy teraz w skowronkach. Przepraszam, nie wszyscy. Spora grupa Polaków tym wyborem zachwycona nie jest, a przewodzi im Jarosław Kaczyński. Telewizje pokazały, jak prezes ze zmiętą twarzą biegł do samochodu, oganiając się od dziennikarzy. Biegł, to znaczy szedł, ale tym krokiem, który u niego oznacza, że biegnie. Prezesowi coraz trudniej jest akceptować rzeczywistość. Gdy się bowiem dowiedział, że jedna kobieta – Ewa Kopacz – zostanie szefem partii i premierem, a druga – Elżbieta Bieńkowska – komisarzem UE, zwołał konferencję prasową i oświadczył: „Nie chcę być nieuprzejmy wobec dam.