Artykuł ukazał się w tygodniku POLITYKA w czerwcu 2006 r. Dodano śródtytuły
Na zdjęciu w rodzinnym domu dziecka: w tle domowa biblioteka, Lucek siedzi na fotelu, z kotem na kolanach. Chłopiec uśmiecha się, ale oczy ma bardzo smutne.
Na kilka miesięcy przed śmiercią zaczął uciekać z ostatnich lekcji w szkole i wracał do domu na wsi pod Iłżą (Kielecczyzna) autobusem. Dziadek Lucka przyznał kuratorce, że dzieci dokuczały jego wnukowi. Musiały mówić coś bardzo bolesnego, skoro Lucek, który zwykle nie dał sobie w kaszę dmuchać, unikał wspólnych powrotów. Może dokuczały, bo go zabrano od rodziców do domu dziecka z braćmi i siostrami, a może mówiły o czymś jeszcze gorszym? Bogusia, siostra Lucka, wyznała, że nie lubi chodzić do szkoły, ponieważ dzieci wyśmiewają się z jej rodziców. Bo biedni, bo mama wychodzi i długo jej nie ma, bo leczy się na głowę, bo tyle dzieci jest w rodzinie – może to było coś takiego.
Mama kiedyś przyszła do szkoły i zbiła Bogusię po nogach w pokoju nauczycielskim, a potem jeszcze przy dzieciach. Nie widziała w tym z pewnością niczego złego. Własne dziecko wolno przecież bić, jeśli zasłuży.
Mama ma odlot
W 2004 r. Sąd Rejonowy w Lipsku ograniczył władzę rodziców nad całą szóstką rodzeństwa – Lucjanem, Dariuszem, Bogusią, Iwoną, Mironem i Pawełkiem i objął rodzinę dozorem kuratora. Miesiąc później matka dzieci spotkała na przystanku autobusowym chłopca, który najbardziej dokuczał Luckowi w szkole, i zbiła go kijem. Ktoś próbował ją odciągnąć, ale jak później wyjaśniał Lucek, jak mama ma taki odlot, to nic jej nie powstrzyma.
Do rodziny zaczął przyjeżdżać kurator społeczny i zawodowy z sądu. Rodzina ma 5 ha ziemi, same piaski. Bez pomocy społecznej nie poradziłaby sobie.