Podkarpacka Kasa Chorych ustaliła, że Małgorzata Z., inwalidka II grupy, bez możliwości podjęcia pracy, samotna, bez rodziców, za to z rozpoznanym zespołem depresyjno-lękowym, z myślami samobójczymi, fobią społeczną i wielkim poczuciem społecznej nieakceptacji, nie będzie ani kobietą, ani mężczyzną. Biologiczne przyporządkowanie Małgorzaty do którejś płci uznano za świadczenie ponadstandardowe, a takiego luksusu kasa refundować nie może.
Los Małgorzaty Z. został przypieczętowany w połowie czerwca 1969 r. To wtedy, wedle obowiązujących ustaleń naukowych, między szóstym a siódmym miesiącem życia płodowego, mózg dziecka kształtuje się według męskiego lub żeńskiego wzorca. Ale czasem, a zdarza się to jednej spośród 30 tys. dziewczynek i jednemu spośród 100 tys. chłopców, los płata okrutnego figla. Płód męski może nie mieć dostatecznej ilości hormonów, która spowodowałaby uformowanie się mózgu według wzorca męskiego. Wtedy mózg dziecka pozostaje kobiecy, rodzi się ono z żeńskim mózgiem w męskim ciele.
To dlatego 13 lutego 1970 r. w zalkoholizowanej rodzinie wielodzietnej Gosia rodzi się jako chłopiec Marcin. Rodzina niczego nie podejrzewa: matka pije, nie znajduje okazji, żeby się swojemu dziecku czujnie przyjrzeć. Po kilku latach Marcin i rodzeństwo trafiają do domu dziecka. Od tej pory Marcin, a potem Małgorzata, bezwładnie odbijają się od najrozmaitszych instytucji w dramatycznym wołaniu o pomoc. Oprócz domu dziecka życie Gośki kształtowały: ulica, wojsko, szpital podmiejski, NSZZ Solidarność, a ostatnio socjaldemokratyczne biuro poselskie w Rzeszowie.