Jeszcze zanim przestał spać pod mostem w dzielnicy Wansee, odrzucił bałaganiarstwo i wprowadził zasadę czytelnych dni tygodnia. Wiedział, że berlińczyk jest wymagający, a żebraków w mieście jest jak psów, każdy skamle tylko: daj, pomóż.
Cesarz jest inny, cesarz ma pomysł na siebie. W poniedziałek wychodzi na ulicę i podaje przechodniom drewnianą podobiznę diabła, w którą – jako w niemalowaną – można pieniążkiem odpukać pecha.
Wtorek jest dniem żołnierza, zdarza się, że cesarz w mundurze generalskim podchodzi do stolika w knajpie i ryczy: gazeta o bezdomnych!!! A wtedy niejeden facet salutując odpowiada: tak, kupuję.
W środę berlińczycy dostają kopa: cesarz straszy maską ceramiczną o twarzy z przodu i z tyłu.
Czwartek – dziękczynienie za datki: jest pan/pani moim sponsorem? Nominuję więc na dobrego człowieka.
Po sponsoringu jest zwykle tyle kasy, że daje się w gaz i robi się sobota, ludzie mają czas i można im dawać miłość. – Podnoszę wielkie serce na kiju od szczotki i wygłaszam formułę. Myślę, że wyswatałem już z 50 tys. par. No, i niedziela, dzień anioła (szata do ziemi przepasana w talii, na czole opaska czystości, nad głową aureola z kwiatuszkami niewinności). Anioł packą na muchy trzepie po łapach, wypędza diabła. W niektórych knajpach personel i goście czekają na przyjście cesarza, sami wyciągają ręce: bij, Kasmir, strasznie przez tydzień nagrzeszyłem. Kiedy cesarza nie ma, bo akurat pisze książkę albo jest u siebie, w Szczecinku, berlińczycy chodzą ogłupieni nadmiarem realizmu w życiu i ociężali bilonem w kieszeniach.
Wyjazd
Uprzedza, że nienawidzi pismaków, ale czeka z piwem przy Greiswalder Strasse. – Stary, mały facet z siwą, dużą brodą. Kaiser von Berlin – przedstawia się.