Nadchodzące wybory nie będą decydowały o jakimś gospodarczym przełomie. Cokolwiek mówią politycy, pole manewru jest ograniczone światowym kryzysem i powiązaniami polskiej ekonomii z globalnym systemem finansowym. Nie ma do dyspozycji cudownych recept na zwiększenie emerytur, stworzenie idealnej służby zdrowia, fantastycznego szkolnictwa, imponujących dróg i kolei. Nie da się ustawami polepszyć poziomu życia czy zwiększyć pensji. Pieniądze w kasie państwa są jedne. PiS nie przegrał wyborów w 2007 r. przez gospodarkę ani Platforma teraz nie wygra za jej fantastyczny stan. Wiara w obietnice wyborcze opozycji ma takie same wątłe podstawy jak karanie Platformy za „nieudolne rządy”.
Są oczywiście możliwe korekty, zwolnienie lub przyspieszenie prywatyzacji, różne tempo redukowania zadłużenia, drobne przesunięcia strumienia budżetowych pieniędzy (np. bardziej w kierunku swojego elektoratu), wprowadzenie jakichś nowych podatków dla najbogatszych, banków itp., ale o radykalnych zmianach, o których lubią mówić partyjni propagandziści, nie ma mowy. Oczywiście, jedni są sprawniejsi niż inni, bardziej obliczalni, lepiej znający międzynarodowe realia, ale i inni wcale nie muszą tak wiele zepsuć, gdyż system finansów ma swoje ograniczenia, gorset procedur.
Powiedzieć czy napisać można wszystko, ale możliwości realizacji tych postulatów są więcej niż skromne. Zresztą wszystkie partie aspirujące teraz do władzy już rządziły i miały szansę, aby w lepszych ekonomicznie warunkach przeprowadzić reformy, do których dzisiaj nawołują.
9 października będziemy więc wybierać raczej to, co mniej zależy od państwowych pieniędzy, a bardziej od osobowości i nastawienia rządzących, ich ideowych wizji, obsesji i fobii. Bardziej wybierzemy atmosferę, w jakiej będzie funkcjonowało społeczeństwo, sposób, w jaki będą traktowane zasady liberalnej demokracji, polityka karna, wolności obywatelskie.