Inauguracje zawsze związane są z oczekiwaniami, że rozpoczynająca się kadencja będzie lepsza od poprzedniej, że autorytet – zwłaszcza Sejmu – wzrośnie. Tym razem natychmiast okazało się, że może być już tylko gorzej. Obie izby zadebiutowały w stylu, delikatnie mówiąc, nie najlepszym.
Zacznijmy od Senatu, który zawsze cierpi z powodu braku szerszego zainteresowania. Tym razem warto się było zainteresować, bowiem druga izba, dzięki marszałkowi seniorowi Kazimierzowi Kutzowi, zaczęła w sposób wyjątkowo niebanalny. Zebrani w uroczystym nastroju senatorowie usłyszeli, że być może to ostatnia kadencja Senatu, bo jest on tworem koślawym, a oni są „mechanicznymi zabawkami nakręcanymi przez PO” i przypominają towarzystwo „kongregacji przykościelnej”. W sumie będzie to kadencja kaleka i intelektualnie jałowa, bo Senat jest „masą upadłościową po wojnie polsko-polskiej”. Mogą to zmienić, jeśli uniezależnią się od swoich partii, co miały wprawdzie zagwarantować jednomandatowe okręgi, ale nie zagwarantowały.
Być może stan opisany przez marszałka seniora jest prawdziwy, ale na początek nawet jego wielbiciele byli nieco zniesmaczeni. Jak jednak zaznaczali – nie tyle treścią, co formą, bo generalnie treść była słuszna, a ponadto „Kutzowi więcej wolno”.
Jednak niebanalnością inauguracji pierwszy zaskoczył Sejm. Od 1989 r. nie było jeszcze tak skandalicznej atmosfery przy wyborze marszałka. PiS smagało Ewę Kopacz katastrofą smoleńską, przypominając wątpliwości związane z sekcjami zwłok (zarzuty o „prywatyzację” służby zdrowia tym razem nie padły). Niezawodny Antoni Macierewicz uznał nawet, że Ewa Kopacz przyczyniła się do utrwalania „kłamstwa smoleńskiego” podobnego oczywiście do kłamstwa katyńskiego.