Podobno ma to robić wspólnie z Leszkiem Millerem, a Kwaśniewski będzie patronować. Jednak patrząc realnie, to Palikot został namaszczony, a Miller zdegradowany, Kwaśniewskiemu zaś patronaty dotychczas jakoś marnie się udawały i szybko serce do nich tracił. Jak prędko Palikotowi znudzi się światopoglądowa lewicowość, nikt nie wie; ponadto chce on mieć partię własną, a nie jakąś wspólną z Millerem. Gdyby chciał wspólnej, zapewne do dziś tkwiłby w Platformie jako zdeklarowany liberał. Na razie zabłysnął serią czasem nawet pomysłowych happeningów, ale nic więcej nie pokazał. Merytoryczna i polityczna waga mniejszego liczebnie klubu SLD w Sejmie jest przynajmniej dwa razy większa niż pospolitego ruszenia Palikota.
Wypadałoby więc obu ugrupowaniom dać przynajmniej rok spokoju, aby się jakoś poskładały, nie ponaglać, nie przymuszać do rozmów czy wspólnych manifestacji, a dopiero potem myśleć o ewentualnym jednoczeniu lub choćby tylko wspólnych listach do Parlamentu Europejskiego. Zresztą Palikotowi Sojusz jest dziś bardziej potrzebny niż Palikot SLD. To Sojusz ma ciągle jeszcze struktury, nawet jeśli w terenie wyciekają z nich poszczególni członkowie widzący, że 10 punktów w sondażach to jednak więcej niż 7 czy 8 proc., na jakie może liczyć tradycyjna lewica.
Planowanie strategiczne jest w polityce bardzo ważne, ale wizja kolejnego okrągłego stołu lewicy raczej śmieszy i przestrasza, niż zapowiada cokolwiek nowego. Nową wartością mogła być zmarnowana koalicja Lewicy i Demokratów, ale drugi raz do tej samej rzeki się nie wejdzie, zaś metoda sumowania szyldów małych, mniejszych i praktycznie nieistniejących służyła w przeszłości głównie kompromitacji.
Ma ona jednak swoje wzięcie nie tylko po lewej stronie. Także Zbigniew Ziobro chce sumować szyldy. Jego partia ma się zresztą nazywać Solidarna Polska Zbigniewa Ziobry, co jest nachalnym naśladownictwem tak bardzo pogardzanego przecież Palikota.