Gdyby ten projekt przeszedł, może oznaczać faktyczny koniec polskiej prasy, zwłaszcza nagłą śmierć jej funkcji krytycznych i opiniotwórczych. To kuriozum we współczesnej Europie, nawet w porównaniu z ograniczającymi wolność mediów wyczynami premiera Orbána, ewidentna próba odwetu polityków na bezczelnej i dokuczliwej prasie. O co chodzi?
Najkrócej rzecz wygląda tak: otóż w dwóch orzeczeniach z 2004 i 2010 r. Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że polskie prawo prasowe (z 1984 r.) niezbyt precyzyjnie definiuje dwie formy możliwej reakcji na publikację: „twardsze”, chronione sankcjami karnymi dla redaktorów, sprostowanie oraz „bardziej miękką” – odpowiedź. Co prawda w praktyce i orzecznictwie przyjęło się, że sprostowanie odnosi się tylko do faktów, a odpowiedź (polemika) może dotyczyć również ocen, ale granice te – uznał TK – są nieprecyzyjne i nakazał do 14 czerwca 2012 r. przepisy uściślić. Senat, wykonując tę dyspozycję, postanowił zignorować gotowy już i wydyskutowany projekt nowelizacji (będący w dyspozycji Ministerstwa Kultury) i zaproponować własny, łączący obie te prawne instytucje pod wspólną nazwą „odpowiedzi”.
Kluczowy nowy art. 31.1. prawa prasowego miałby uzyskać brzmienie: „Na wniosek osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niebędącej osobą prawną, której bezpośrednio dotyczy opublikowany materiał prasowy, redaktor naczelny właściwego dziennika lub czasopisma lub innej właściwej redakcji jest obowiązany do bezpłatnego opublikowania rzeczowej odpowiedzi odnoszącej się do faktów podanych w tym materiale prasowym lub zawartych w nim ocen”. Pod groźbą kary taka odpowiedź o objętości nieprzekraczającej „dwukrotnej objętości fragmentu materiału prasowego, którego dotyczy”, nie może być skracana, zmieniana, komentowana, a na żądanie zainteresowanego, zgłoszone nawet po kilku miesiącach, musi być opublikowana w tym samym dziale gazety, audycji lub programu.