Wojciech Kuczok o piłce i Euro

Do przerwy grali, jakby nie byli Polakami. Za to Smudę już pobłogosławiono, ba, gdyby wszystko się powiodło do końca jak trzeba, byłby już po kanonizacji, byłby świętym Smudą Franciszkiem, apostołem bezdyskusyjnego zwycięstwa, patronem piłkarzy trudnych i beznadziejnych, których natchnął do wygranej. Przecież od 30 lat czekamy, żeby Polacy zagrali jak nie-Polacy, dopiero było trzeba Franza, żeby niczym Kolumb postawił jajo w pionie. Pojął, że hymnu łatwiej nauczyć niż futbolowej techniki, i zbudował nam kadrę na chłopcach wychowanych poza siłą rażenia rodzimej myśli szkoleniowej. Zamiast jeździć po ligowych stadionach, gdzie bracia po racy i tak zasłaniają dymem wszystko, co istotne na boisku, zaczął odwiedzać biura paszportowe i grzebać w metrykach chłopaków, co to mieli swojsko brzmiące nazwiska lub choćby imiona, a jeśli i tu pudło – ich prasłowiańskości dowodziła przynajmniej blond czupryna. Słusznie, ze wszech miar słusznie, do minionego piątku ceniłem Franza za tę genialną ideę, wierząc, że jeśliby nasi reprezentanci byli w wyjątkowo kiepskiej formie, będą przed nami skutecznie udawać, że są w formie wyśmienitej. Trzon psychologiczny zespołu wreszcie mamy spiżowy (łudziłem się), bo przecież wytatuowani wojownicy o twarzach Zygfrydów i Wercyngetoryksów nie mogą się przestraszyć niczego. Szaleństwem byłoby ich podejrzewać o to, że ulękną się zwycięstwa, które im dano do ręki, i poproszono tylko, by go nie upuścili przez 45 minut. A jednak i tym razem mnie nabrali. Wszystkich nas oszwabili. Stało się coś tak nieprzewidywalnego, że januszowe* oblicza pogrążyły się w smudku. Jako meczoholik z dobrego domu obejrzałem w życiu tysiące spotkań na szczeblu ligowym, pucharowym i reprezentacyjnym, przeto śmiem twierdzić, że tak frajerskie remisy nie mają prawa przytrafić się drużynom klasowym. Ba, tak żenujące zmarnotrawienie darów opatrzności urasta do rangi bluźnierstwa. Tak radykalna zmiana obrotu rzeczy przytrafia się tylko w rozgrywkach środkowoafrykańskich, gdzie, jak wiadomo, od trenerów więcej mają do powiedzenia szamani (jak ktoś komuś zachachmęci amulet, drużyna staje i nie ma prawa wygrać, choćby prowadziła kilkoma bramkami). Mając przeciwnika na kolanach, o jednego gola i jednego gracza więcej, mając też po swojej stronie sędziego (nie uznał Grekom prawidłowo zdobytej bramki i nie podyktował karnego za rękę Perquisa) – Polacy postanowili obrazić Pana Boga i dowieść, że nawet najszczęśliwszy zbieg okoliczności nic tu nie da. Tak to już jest w przyrodzie, że jedni rodzą się po to, by wygrywać, a inni by obrywać, i naród polski musi wreszcie pojąć, że w dziedzinie futbolowej jesteśmy stworzeni do klęsk. I niech mi nikt nie piśnie, żeśmy przecież nie przegrali, bo w pysk dam z liścia, niech mi nikt nie marudzi, żeśmy zdobyli punkt i nie wszystko stracone, bo zdejmę okulary i bęcnę z bańki! Nie chcę tego słuchać, do diabła! Wolałbym usłyszeć jakąś zgrabną racjonalizację tego, że z Polaków uszło powietrze po przerwie. Niech nawet będzie i to, że wszystko przez dach zasunięty, duchotę i żar, który z naszych siódme poty wycisnął, bo w zimnych krajach grają, a Grekom ojczyznę przypomniał znękaną. Cokolwiek zaszkodziło polskiej reprezentacji, miało moc defetystycznej bomby atomowej, jakiś ocean niewiary ich zalał, jakiś wulkan czarnej żółci w nich eksplodował. Nie wierzę, by stał za tym Franciszek z Lubomii, on był tego dnia nieprzytomny ze strachu, jakżeby mógł podciąć skrzydła swoim piłkarzom, skoro w panice zapomniał nawet o tym, że w futbolu trenerowi wolno przeprowadzać zmiany. Jak świat światem, bodaj od czasów upadku muru berlińskiego, ba, może i od czasów jego budowy, Smuda jest jedynym trenerem, który nie zmienia nawet wtedy, gdy drużynie nie idzie. Jeśli Jürgen Klopp nam pokazał, co może osiągnąć z polskimi piłkarzami utalentowany trener z kraju o wyżej rozwiniętej kulturze futbolowej, to Franz Smuda dowiódł, jak można błyskawicznie zwinąć im skrzydła i sformatować na jedenastkę po polsku rozmemłaną, co