Przez pierwsze lata II RP ministerstwa lokowano, gdzie tylko się dało, często jedno pod paroma adresami. Zmodernizowano i odrestaurowano budynki wykorzystywane przez zaborcę. Zamek Królewski stał się siedzibą prezydenta RP, a Pałac Radziwiłłów przy Krakowskim Przedmieściu, z uwagi na swego carskiego lokatora zwany Namiestnikowskim, zajęło Prezydium Rady Ministrów. Przy Rymarskiej, w dawnej siedzibie Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu ulokowano Ministerstwo Skarbu, a w Pałacu Prymasowskim przy Senatorskiej 15 (wcześniej była tu Komisja Rządowa Wojny i wojskowe rosyjskie zarządy) – Ministerstwo Rolnictwa i Reform Rolnych. Gruntownie przebudowane koszary litewskiego pułku przy ul. Nowowiejskiej zajęło Ministerstwo Spraw Wojskowych.
Do nowych potrzeb zaadaptowano kilka przejętych przez państwo pałaców i gmachów. Ministerstwo Komunikacji pierwszą siedzibę miało na rogu Nowego Światu 14 i al. 3 Maja, dziś Al. Jerozolimskie, w miejscu, gdzie po II wojnie stanął Dom Partii (b. KC PZPR).
Do wybudowanych od podstaw należał gmach Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego przy al. Szucha 25 (w 1925 r. funkcjonowało ono pod 7 adresami) – dziś siedziba MEN i ulokowany tuż obok gmach Najwyższej Izby Kontroli, przejęty po II wojnie przez MSZ. Oba te budynki były zaczątkiem nowej rządowej dzielnicy, wzdłuż planowanej al. Marszałka Piłsudskiego, do której powstania z powodu niemieckiej agresji już nie doszło.
Po wojnie
Podczas wojny gmachy przy Szucha, z uwagi na to, że znalazły się w obrębie dzielnicy zajętej przez Niemców, ucierpiały niewiele. Inne przedwojenne budynki ministerstw w zasadzie przestały istnieć, zniszczone podczas działań wojennych lub po powstaniu warszawskim. Nowy „lubelski” rząd wiosną 1945 r.