Pasek był czerwony i nie zostawiał wątpliwości. „Poseł PO Jan Kuriata w latach 1984–1990 r. był tajnym współpracownikiem SB o pseudonimie Piotr” – wyświetlało się w telewizorach włączonych na program szczecińskiej TVP.
Kuriata pamięta, że był początek grudnia 2007 r. i że właśnie był w Warszawie na posiedzeniu Sejmu. – Któryś ze znajomych zadzwonił i powiedział, że wiadomość o TW Piotr to informacja dnia – wspomina. Pamięta też, że bardziej szarpnęło nim nie to, co mu zarzucono, ale jak. – Jako językoznawca od razu zwróciłem uwagę na tryb oznajmujący. Wiadomość była podana jako fakt, a nie przypuszczenie – mówi. Tryb przypuszczający byłby bardzo na miejscu, bo źródłem newsa nie był wyrok sądu, tylko opublikowane przez IPN informacje o tym, co na jego temat zachowało się w archiwach SB.
Gdy nazajutrz Kuriata wrócił do rodzinnego Koszalina, wpadł w sam środek politycznego tornada. W Warszawie nieznany, u siebie był kimś: opozycjonista z przeszłością w NZS, były wiceprezydent Koszalina i niedawny szef rady miasta, poseł rządzącej partii.
Telefon dzwonił bez przerwy: radio, telewizja, gazety. Wywiady, artykuły, wypowiedzi do kamer i mikrofonów. Czy to prawda? Jak wyglądała współpraca? Dlaczego ją zataił? – dopytywali dziennikarze. – Próbowałem tłumaczyć, że żadnych zobowiązań do współpracy nie podpisywałem, nie donosiłem, ale mimo to do opinii publicznej przebiło się jedno: facet kablował, potem nakłamał w oświadczeniu lustracyjnym, a teraz chce się wybielić – twierdzi Kuriata.