Przeciętny polski uczeń w cyklu edukacyjnym ma mniej więcej po 160 godzin biologii, fizyki czy chemii i blisko 860 godzin katechezy. Jeśli chodzi o liczbę godzin, katecheza jest czwarta, po matematyce, języku polskim i języku obcym. W ubiegłym roku szkolnym na pensje katechetów przeznaczono z budżetu prawie 1,4 mld zł. Zapis w Dyrektorium Katechetycznym Kościoła Katolickiego, że „szkolne nauczanie religii jest służbą świadczoną polskiej szkole”, brzmi jak żart.
Twór „naukopodobny”
Gdy biskupi stawiają żądania, by religia stała się przedmiotem maturalnym, przekonują, że to wiedza jak każda inna. Ale Dyrektorium, które jest podstawą do tworzenia programów, nie pozostawia żadnych złudzeń co do tego, jaki jest cel nauki religii w szkole. A jest to „komunia z Jezusem Chrystusem”. „Ewangelizacja jest konieczną funkcją katechezy dzisiejszych czasów”, a „celem katechetycznego przekazu w poznaniu wiary jest nie tyle przekaz informacji i wiedzy religijnej, ile oświecenie życia ludzkiego orędziem wiary”. I jeszcze dobitniej: „Wiedza ma wobec wiary służebny charakter”. Jest co prawda w tym dokumencie zapis, że nie powinno się stawiać ocen za praktyki religijne, ale i tak w polskich szkołach jest to dość nagminne. Co więcej, według Dyrektorium, ta ewangelizacja za budżetowe pieniądze ma obejmować również „uczniów, którzy są obojętni we wierze i zdystansowani do życia kościelnego”.
Z Podstawy Programowej Katechezy jasno wynika, że religia to nie jest przedmiot jak każdy inny. Zadania, które Podstawa formułuje, to: wprowadzenie do życia religijnego (przedszkole), kierowanie inicjacją w sakramenty pokuty i pojednania oraz Eucharystii (klasy I–III), pogłębienie przylgnięcia do Jezusa Chrystusa przez proces mistagogii (IV–VI), rozumne wyznawanie wiary (gimnazjum), dawanie świadectwa życia chrześcijańskiego (liceum).