Rodzice dzieci, które nie chodzą na religię, co roku we wrześniu przechodzą przez tę samą batalię ze szkołami, w których katecheza jest domyślnie dla wszystkich uczniów.
To już nawet nie jest walka o rząd dusz. Ta została przegrana. To walka o etaty, statystyki, ideologiczny wpływ na szkołę. Jeśli MEN posłucha abp. Skworca, można składać serdeczne wyrazy współczucia katechetom.
Religia, której jest więcej w polskiej szkole niż chemii, fizyki czy informatyki, wydłuża i tak już przepełnione plany lekcyjne uczniów, którzy na nią nie chodzą.
W wielu polskich szkołach inauguracja roku szkolnego rozpoczęła się od mszy. Uczniowie szli na nie wraz z wychowawcami. W niektórych przypadkach do kościoła uczniowie mają iść 3 września, kiedy powinny się już odbywać normalne lekcje.
Objawów paniki nie ma: rodzice masowo nie wypisują dzieci z religii, nie zabraniają wyjazdów na kościelne kolonie. Ale coś się zmieniło. Jest nagły dystans wobec księży, ogólne skrępowanie.
Dziewczynka orzeczeniem Sądu Rejonowego została zmuszona do udziału w lekcjach religii, mimo że bardzo tego nie chce. Jej mamie zamarzyła się córka w białej komunijnej sukience. Pełnomocnik ojca właśnie zaskarżył postanowienie grodziskiego sądu.
Niektóre ugrupowania centrowe czy nawet lewicowe łudzą się, że ich częściowa powolność wobec Kościoła katolickiego zapewni im poparcie tej instytucji. Nic podobnego.
30-letnie dzieje opanowywania szkolnictwa przez kler i jego ideologię pokazują, jakim strasznym błędem (żeby nie powiedzieć: zdradą interesu narodowego) było wpuszczenie Kościoła do polskich szkół.
Po zobaczeniu nowych planów lekcji rodzice wypisują swoje dzieci ze szkolnych zajęć religii. Bywa, że całymi klasami. Nieoczywistych skutków reformy edukacji jest więcej.
Przez Polskę od 1989 r. przetoczyły się już kilkakrotnie fale sporów i dyskusji o świeckości państwa. Teraz uderza kolejna, być może najważniejsza.