Tydzień w polityce według Paradowskiej

Wyobraź sobie, że Polska znów jest razem, wyobraź sobie, że w Sejmie panuje zgoda, a politycy spierają się tylko o to, jak obniżyć podatki” – rozmarzył się w pierwszym wyborczym spocie Jarosław Gowin, idąc tropem słynnego „miałem sen” Martina Luthera Kinga. Postanowiłam więc i ja wyobrazić sobie, jak bardzo zmieniłaby się, a także uspokoiła polska polityka, gdyby wszyscy ci liderzy, wiceliderzy i wice­wiceliderzy, którzy dziś zajmują „jedynki” w wyborach do Parlamentu Europejskiego, zdobyli mandaty i z mniejszą częstotliwością zaludniali telewizyjne i radiowe studia oraz obiecywali zdecydowanie mniej gruszek na wierzbach. Toż prawie cała opozycyjna, zwłaszcza ta drobnicowa, elita do PE się wybiera, okupuje „jedynki”, licząc, że spełni się sen i jakoś ten wyborczy próg przeskoczy. Niestety, nic nie wskazuje, aby ci liderzy i wiceliderzy zmieścili się w polskiej „pięćdziesiątce”, którą wybierzemy 25 maja. Tak więc obecny spot Jarosławowi Gowinowi przyda się na następne kampanie. Co o tyle ma znaczenie, że nowe byty polityczne mają mocno ograniczone fundusze, więc muszą szukać oszczędnych form promocji. Oto poseł Arkadiusz Mularczyk (Solidarna Polska), który niedawno wykazał się małą solidarnością wobec bezdomnego psującego mu estetykę sąsiedztwa – teraz zaopiekował się niepełnosprawnymi dziećmi i ich rodzicami. Bez żadnych politycznych intencji oczywiście, wszak kierowało nim wyłącznie humanitarne przesłanie. Można oczekiwać, że w trakcie kampanii pojawią się w Sejmie następne grupy z niewątpliwie słusznymi roszczeniami. Tymczasem mamy już listy kandydatów do PE. Merytorycznie najlepsze – pod względem doświadczenia, pozycji zajmowanych już w Europie przez poszczególnych polityków i ich autentyczną pracę w PE czy w Sejmie – przedstawiła Platforma. Zupełnie dobrze spisał się SLD (choć sama partia wyraźnie straciła impet), mający sporą grupę doświadczonych polityków zwłaszcza na pierwszych pozycjach (Wojciech Olejniczak, Janusz Zemke, Adam Gierek), także sumiennych eurodeputowanych, choć w polskiej polityce słabo rozpoznawalnych, jak Lidia Geringer de Oedenberg. Najatrakcyjniejsze listy pod względem osobowości, zebranych od Sasa do Lasa i niekoniecznie w PE przydatnych, wystawia jednak Janusz Palikot: Kazimierz Kutz, Jan Hartman, Ryszard Kalisz, Kazimiera Szczuka, Wanda Nowicka, Paweł Piskorski, Andrzej Celiński to jest zestaw nazwisk mogący wabić wyborców, a w wyborach europejskich rozpoznawalnymi nazwiskami można zdziałać sporo, nawet jeśli partyjny szyld ma wzięcie bardzo umiarkowane, co akurat Palikotowi się obecnie przydarzyło. Listy rozpaczy przedstawiają Solidarna Polska i Polska Razem Jarosława Gowina. Motto przewodnie: startujemy wszyscy, którzy partię tworzymy, byle parę punktów uciułać i z polityki nie wypaść. Po ludowcach widać, że nie mogli się zdecydować, czy iść w kierunku list rozpaczliwych (wszyscy liderzy do boju) czy bardziej rozważnie. Zwyciężyła opcja środka – trochę bardzo doświadczonych liderów (Stanisław Żelichowski, Jarosław Kalinowski), trochę młodych twarzy (Władysław Kosiniak-Kamysz), ale też doświadczeni eurodeputowani, wśród których od lat króluje Czesław Siekierski. Szkoda, że kierownictwo partii nie zdecydowało się na powierzenie mu stanowiska ministra rolnictwa podczas ostatniej zmiany. Siekierski mógłby wnieść zupełnie nowe spojrzenie i doświadczenie, jeśli na serio i bardziej nowocześnie mamy myśleć o rozwoju wsi i rolnictwa. Jak w tych moich rankingach mieści się PiS? Biorąc pod uwagę zapowiedzi prezesa, że będą to listy z samego politycznego i intelektualnego topu, można przeżyć rozczarowanie. Są dość tradycyjnie nagrodą za wierność, czemu nie należy się dziwić, zważywszy, że w poprzedniej kadencji PiS praktycznie reprezentację straciło, bo co bardziej znani i ambitni rzuci