Poznań odetchnął, Lech zagra w finale Pucharu Polski, przeganiając widmo kompromitacji, jaką byłoby odpadnięcie z drugoligowym (de facto występującym w trzeciej klasie rozgrywkowej; szumna nazwa Ekstraklasa budzi nie tylko pusty śmiech, ale wprowadza też pewien bałagan pojęciowy) zespołem Błękitnych Stargard Szczeciński.
Dla porządku wypada jednak przypomnieć, że niemal cały mecz Lech–zespół o aspiracjach mistrzowskich, mający w składzie reprezentantów Polski i paru innych krajów, prowadzony przez trenera niedawno przymierzanego do funkcji selekcjonera – grał z przewagą jednego zawodnika. Żeby dopiąć swego, potrzebował dogrywki. Rywale ze Stargardu, owszem, trenują regularnie, ale to właściwie koniec cech wspólnych z kolegami po fachu z Ekstraklasy. Futbol jest dla nich zajęciem dodatkowym, o przepaści w kwestii budżetu, infrastruktury, dostępu do armii fachowców oraz wreszcie zarobków piłkarzy nawet nie ma co wspominać. A może właśnie powinno się, i to bez końca, żeby ten kac u poznańskich piłkarzy jeszcze trochę podtrzymać.
Z drugiej jednak strony nie ma wielkiej nadziei, że ewentualny sukces Błękitnych stałby się wstrząsem dla wszystkich pchających ten rozklekotany wózek pod nadaną na wyrost nazwą na E. Że przestaliby wreszcie zaklinać rzeczywistość i powtarzać funta kłaków niewarte banialuki o tym, że poziom rozgrywek się podnosi, że przyjeżdżają do naszej ligi coraz lepsi obcokrajowcy, a dla młodych chłopaków Ekstraklasa jest najlepszą pod tą szerokością geograficzną trampoliną do kariery.
Postawa piłkarzy Lecha (a wcześniej równie ekstraklasowej Cracovii, która przegrała z Błękitnymi dwa razy po 0:2) to coś więcej niż przejaw manii wyższości, nieuleczalnej choroby, na jaką zapada większość zawodników, którym udało się załapać do zespołu z ligowej elity.