Jacek Żakowski: – Co jest z tą lewicą? Podobno ustalono jakichś 15 punktów – ale trudno je gdziekolwiek odnaleźć.
Jan Guz: – Jako ruch zawodowy nie będziemy tworzyć partii. Nie będę liderem. Zadaniem ruchu zawodowego – tak jest w całej Europie i na całym świecie – jest rozmawiać z partami politycznymi na temat ich programów i tego, jak one będą realizowane. W związku z tym, że na lewicy tych partii jest wiele, postanowiliśmy wszyscy razem się spotkać. Nam jako związkom zawodowym zależy na lewicy socjalnej, i ten element szczególnie uwypuklamy. I rzeczywiście – w rozmowach z ostatniego miesiąca pojawił się problem właśnie lewicy socjalnej. Czyli prawa do mieszkania, prawa do zarobku, prawa do emerytury.
Wszystkie te sprawy w szczegółach uzgadniano – a wczoraj osiągnięto w tym zespole kompromis. W rozmowach uczestniczyło wielu związkowców – część członków partii oczywiście również do związków należy. Trwała walka o poszczególne zapisy, ale cieszę się, że pewne sprawy określono jednoznacznie. Na przykład postulat, by prawo do emerytury przysługiwało po przepracowaniu 40 lat. Zgadzamy się też w innych kwestiach – płacy godzinowej, płacy minimalnej, edukacji (cały ten obszar kuleje).
Mam nadzieję, że lewica będzie w parlamencie wsparciem dla związków zawodowych. Ale nade wszystko – potrzeba coraz szerszego porozumienia. Proszę zauważyć, co się dzieje w Niemczech. Główne partie pod pewnymi warunkami porozumiały się przed wyborami w sprawie stawki godzinowej, obniżenia wieku emerytalnego.
Oczywiście nie jestem oderwany od ziemi i wiem, że nie da się łatwo obniżyć wieku emerytalnego. Ale można zastosować dodatkowe kryteria. Na przykłady ustalić, że każdy, kto przepracował 40 lat, ma prawo do emerytury.