Tydzień w polityce

Obwieszczony z udziałem prezesa Kaczyńskiego zamiar powołania komisji weryfikacyjnej ds. reprywatyzacji uważam za najistotniejsze obok programu 500+ przedsięwzięcie polityczne Prawa i Sprawiedliwości. Powołanie komisji weryfikacyjnej ma wywołać nową dynamikę polityczną, która zapewni PiS zwycięstwo w wyborach samorządowych, a zwłaszcza w metropoliach – ze szczególnym uwzględnieniem Warszawy. Nie wiadomo, jak ostatecznie ma ona wyglądać, ale z komunikatu Ministerstwa Sprawiedliwości można wyczytać trzy zamiary. Zamiar pierwszy to naprawienie oczywistych krzywd i zdelegalizowanie oczywistych nieprawości. Afery były – nie ma tu dwóch zdań. Zamiar drugi to – w związku z zapowiedzianym jawnym trybem pracy komisji – rozpoczęcie wieloaktowego spektaklu politycznego, polegającego na przypiekaniu prezydentów metropolii, ze szczególnym uwzględnieniem Hanny Gronkiewicz-Waltz. Zamiar trzeci przepełnia specyficzna pisowska finezja. Polega on na tym, by komisję powołać i skonstruować w sposób możliwie najbardziej sprzeczny z porządkiem konstytucyjnym i ładem prawnym III RP. Jest to działanie celowe. Zamiar pierwszy można tylko poprzeć. Jeśli chodzi o zamiar drugi, to kłopot polityczno-personalny ma Platforma Obywatelska. Pani prezydent Warszawy nie jest Donaldem Tuskiem i wielce prawdopodobne, że postawiona przed komisją mocno się pogubi z wiadomymi konsekwencjami dla wizerunku swojej partii, której jest twarzą w Warszawie. Nowe kierownictwo PO stoi przed odpowiedzią na pytanie: czy ta placówka w ogóle jest do obrony? Zamiar trzeci jest kłopotem dla wszystkich, którzy przeciwstawiają się demontażowi przez PiS państwa prawa. Na razie ci, którzy mówią, śpiewają do melodii wygrywanej przez prezesa Kaczyńskiego. PiS rozprawia więc o krzywdzie ludzkiej, zmowie, przestępczości białych kołnierzyków, o tym, że trzeba to naprawić i wymierzyć sprawiedliwość, a przeciwnicy – o „stalinowskich trojkach”, prawie i konstytucji. Odpowiedź PiS jest prosta: ci, którzy są przeciw komisji, chcą bronić złodziei, aferzystów i korupcjonistów. Chcą, żeby było, jak było, a cała gadanina o konstytucji i państwie prawa służy temu, by oczywistym złodziejom włos z głowy nie spadł, a pokrzywdzeni zostali sami ze swoją krzywdą. To jest właśnie ta wasza III RP i państwo prawa. I PiS odwołuje się nie do mitycznego „układu”, ale do konkretnej afery, gdzie aferzystów można wskazać palcem. Dlatego ta odpowiedź ma wielką siłę perswazyjną. Nie ma prostego wyjścia z tej pułapki, ale jest wyjście nieproste. To nie PiS wykrył aferę reprywatyzacyjną, tylko środowiska od PiS dalekie: „Gazeta Wyborcza” i stowarzyszenie Miasto Jest Nasze. Potrzebny jak powietrze jest alternatywny wobec pisowskiego projekt przywrócenia sprawiedliwości, naprawienia krzywd i pozbawienia krzywdzicieli nienależnych profitów. O tym, że jest to możliwe, przekonująco mówi prof. Ewa Łętowska. Tylko stworzenie takiego projektu przez środowiska prawnicze dostrzegające patologie administracji i wymiaru sprawiedliwości oraz podjęcie go przez opozycję uprawomocni opór wobec działań PiS z ewentualnym bojkotem prac komisji włącznie, przez co należy rozumieć odmowę udziału w niej oraz odmowę stawiennictwa przed nią. Obok komisji ds. reprywatyzacji uwagę obserwatorów przyciągał minister Antoni Macierewicz w związku ze śmigłowcami i nie tylko. Kwestii śmigłowców nie sposób omawiać w trybie felietonowym. Ograniczę się do konkluzji, że 10 śmigłowców, które mamy zakupić w ramach pilnej potrzeby operacyjnej, może się okazać najdroższymi śmigłowcami świata, jeśli po paru latach kolejny już rząd będzie płacił unijne kary za naruszenie zasad uczciwej konkurencji. W trybie felietonowym, choć sprawy są poważne, można jednak zająć się innymi wypowiedziami ministra Macierewicza. Wypłynął on na szerokie wody polityki regionalnej i światowej. Najpierw oznajmił z trybuny sejmowej, że okręty desantowe Mistral, pierwotnie wyprodukowane przez Francuzów dla Rosji, a następnie pod naciskiem sojuszników z NATO sprzedane przez Francję Egiptowi, zostały przez Egipt odsprzedane Rosji za symbolicznego jednego dolara. Świat i Europa, nie mówiąc o Polsce, wstrzymały oddech, ale Egipt i Rosja zaprzeczyły, a komentatorzy zwrócili uwagę, że pan minister posiłkuje się informacjami z niszowych portali internetowych. W tej sytuacji minister uciekł do przodu. Rzec