Wiemy to, ale niechętnie o tym mówimy. Papież Franciszek interesuje się Europą mniej niż obrzeżami świata katolickiego. Sprawy Kościoła w Polsce pozostawia Kościołowi w Polsce i polskiemu lobby w Watykanie. Nie odezwał się w obronie ks. Lemańskiego, nie zajął stanowiska w kwestii mieszania się polskich biskupów do polityki po stronie prawicy. A teraz mianował abp. Marka Jędraszewskiego metropolitą krakowskim. Nominata z Kościołem krakowskim, jego tradycją i duchowością nic nie wiąże, za to wiele go łączy z „kulturalną kontrrewolucją” pisowskiej prawicy.
W Kościele krakowskim są różne nurty i wrażliwości, także prawicowe. To normalne. Ale skrajnej prawicy do przestrzeni sakralnej tu nie zapraszano. Jednak odkąd PiS wygrało wybory, kościelni i okołokościelni tradycjonaliści, także nacjonaliści, i tu zaznaczają coraz mocniej swą obecność. Nominację Jędraszewskiego odbiorą jako swoje zwycięstwo. Zwłaszcza że zgodnie z tradycją należy się spodziewać, iż nowy metropolita zostanie kardynałem, czyli wejdzie do elity Kościoła powszechnego.
Ks. Tadeusz Isakowicz-Zaleski na blogu tak witał abp. Jędraszewskiego: „Mam nadzieję, że przy nowym metropolicie krakowskim »Tygodnik Powszechny« przestanie wreszcie używać nazwy »katolicki« i wyprowadzi się z budynków archidiecezji’’. Wybór tygodnika jako instytucji, którą Jędraszewski miałby wziąć na celownik, pokazuje kierunek prawicowej ofensywy. Krakowskie środowiska „Tygodnika Powszechnego”, miesięcznika i wydawnictwa Znak reprezentują katolicyzm soborowy, gotowy do rozmowy o chrześcijaństwie ze światem współczesnym.
Krakowski nurt
Ten nurt polskiego katolicyzmu: patriotyczny, ale przeciwny nacjonalizmowi i ksenofobii; ortodoksyjny, ale nie reakcyjny, narodził się i rozwinął w Krakowie także dzięki wsparciu tutejszej władzy kościelnej – wielkich postaci Kościoła polskiego, biskupów krakowskich i kardynałów: Sapiehy, Wojtyły, Macharskiego.