W lutym 1989 r. przy Okrągłym Stole siedział po lewej stronie Lecha Wałęsy (po prawicy Tadeusz Mazowiecki, za kilka miesięcy pierwszy niekomunistyczny premier powojennej Polski). Wydawało się, że to on po Lechu przejmie władzę w Solidarności. W sierpniu 1980 r. był kierowcą we wrocławskim MPK, potem przywódcą milionowej Solidarności na Dolnym Śląsku, w stanie wojennym jedną z legend podziemia, wreszcie wiceprzewodniczącym i przewodniczącym Unii Demokratycznej i Unii Wolności. Dziś jest uczestnikiem manifestacji KOD. I jednym z najpoważniejszych kandydatów na lidera ruchu oporu wobec Jarosława Kaczyńskiego i PiS.
To mądrzejszych nie było?
Kiedy zostawał przewodniczącym Zarządu Regionu Solidarności we Wrocławiu miał 26 lat. Wcześniej był rzecznikiem związku. – Od początku miał cechy przywódcze, był dynamiczny, więc kiedy w regionie doszło do kryzysu kierownictwa, objął władzę. Jedną z pierwszych jego decyzji było powołanie Ośrodka Badań Społeczno-Zawodowych. Uważał, że Solidarność takiego zaplecza potrzebuje – mówi prof. Włodzimierz Suleja, historyk, autor książek o dolnośląskiej Solidarności, przez kilkanaście lat dyrektor oddziału IPN we Wrocławiu.
Kiedy powiedział ojcu, że został przewodniczącym, usłyszał: „To nikogo mądrzejszego nie mieli?”. Zapamiętał to na całe życie.
W grudniu 1981 r. dał zgodę na akcję, która przeszła do historii i do filmu. Józef Pinior, Piotr Bednarz i Stanisław Huskowski – tuż przed tym, nim pieniądze zajęła służba bezpieczeństwa – wypłacili 80 mln zł z konta związku i przekazali wrocławskiej kurii. Bezpieka oszalała z wściekłości. Po latach Waldemar Krzystek nakręcił o tym film „80 milionów”.