Informację o śmierci Longina Komołowskiego, podaną przez posła PiS Jerzego Polaczka na Twitterze, potwierdziła w specjalnym oświadczeniu rodzina i współpracownicy ze Wspólnoty Polskiej: „Z żalem zawiadamiamy, że dziś wieczorem po długiej chorobie zmarł Longin Komołowski, Prezes Wspólnoty Polskiej, Wicepremier i Minister Pracy w rządzie Premiera Jerzego Buzka, człowiek Solidarności”.
Podkreślono również, że przez całe życie był czynnie zaangażowany w działania na rzecz demokratyzacji kraju – w czasach PRL w ramach struktur Solidarności, a po 1989 r. jako poseł i członek rządu. Mimo ciężkiej choroby do końca angażował się w działania na rzecz Polonii za granicą.
Longin Komołowskim od czerwca 2010 r. był prezesem Stowarzyszenia Wspólnota Polska. Zastąpił na tym stanowisku Macieja Płażyńskiego, tragicznie zmarłego w katastrofie smoleńskiej.
Od związkowca do wicepremiera
Longin Komołowski miał 68 lat. Był absolwentem budownictwa okrętowego Politechniki Szczecińskiej. Do 2002 r. związany był zawodowo ze Stocznią Szczecińską. Był tu ślusarzem, zaopatrzeniowcem, a także kierownikiem Wydziału Kontroli Jakości. Brał udział w strajku okupacyjnym w czasie wydarzeń grudniowych w 1970 r. oraz w tzw. strajku Bałuki w 1971 r., a także w strajku zakończonym zawarciem porozumienia z delegacją rządową w 1980 r. We wrześniu 1980 został członkiem NSZZ „Solidarność”. Po wprowadzeniu stanu wojennego uczestniczył w strajku okupacyjnym w Stoczni Szczecińskiej.
W 1982 r. współorganizował podziemne struktury „Solidarności” w Szczecinie, w kolejnych latach uczestniczył w podziemnej działalności związku, organizował druk i kolportaż wydawnictw drugiego obiegu oraz ich przerzut do Szwecji. W latach 1988–1989 współtworzył Międzyzakładowy Komitet Organizacyjny „Solidarności”.