To, co Prezes opowiada, wygląda na spójny i niestety dość realistyczny plan budowy państwa trwale rządzonego przez PiS w polskiej wersji systemu partii dominującej. Z licencjonowaną opozycją i atrapą demokratycznych wyborów, z częściowo wolnym rynkiem budowanym wokół własności państwowej, z pozorami pluralizmu w mediach. Atrapy i pozory mają w tym systemie być nie tylko listkami figowymi na potrzeby relacji międzynarodowych, ale też wentylem społecznych emocji, który będzie można w miarę potrzeby odkręcać i przykręcać.
Systemowo to nie mają być faszystowskie Włochy. I nie PRL. Nie Białoruś Łukaszenki. Nie Węgry Orbána. Nie Bawaria. To ma najbardziej przypominać Meksyk z jego Partią Rewolucyjno-Instytucjonalną (u nas Kontrrewolucyjno-Instytucjonalną) – bez straty zmieniającą przywódców i programy od lewa do prawa. Tylko meksykański antyklerykalizm zastąpiony będzie przez pisowski klerykalizm. Czyli wypisz wymaluj San Escobar. Mieszanka świętości (San) z mafijnością (Escobar). Zatopiona w naszości. Trwała mimo niechętnego potężnego sąsiedztwa. Pogodzenie się z porewolucyjnym Meksykiem zajęło USA kilkadziesiąt lat. Unii też trochę to zajmie. Prezes nigdy sam tego tak nie opisze. Efektywność jego metody polega m.in. na tym, że realizując wizję znaną co najwyżej jemu (a i to nie jest pewne), zaskakuje pomysłami i posunięciami wszystkich – w tym swoje zaplecze, a często pewnie siebie. Ale kierunek meksykański wydaje się wyraźnie (choć nie wiem, na ile świadomie) wyłaniać. W tę stronę prowadzą liczne tropy. Jeden z nich jest szczególnie istotny. Partia.
Niewiele osób zwróciło uwagę na fragment łódzkiego wystąpienia Prezesa poświęcony partii.