Mamy takie wspomnienie z czasów dzieciństwa: droga po deszczu, a na niej pełno ślimaków winniczków. Tyle, że nie sposób postawić stopy. Więc tańczymy na palcach, przeskakujemy z jednego placka ziemi na drugi, byle nie wleźć na któreś z oślizgłych ciał. Bo szkoda przecież. Dziś mamy podobne wrażenie – balansujemy na drodze pełnej śliskich czarnych wykrzykników. Jak opadniemy swobodnie z palców na całą stopę, rozlegnie się mokre „plask”. Coś zmiażdżymy. A może przestać się chwiać i myśleć o tym, czy przypadkiem nie skrzywdzimy kogoś lub nie urazimy? Iść, starając się minimalizować niezamierzone szkody? Na razie jedno jest pewne: od winniczków nie uciekniemy, bo tkwimy dokładnie pomiędzy nimi. Nie da się nad nimi przefrunąć, można co najwyżej skakać i gibać się, wydając okrzyki obrzydzenia czy współczucia. Zamykania oczu nie polecamy, Śpiąca Królewna nie jest sexy, my na pewno się obudziłyśmy i nie damy się uśpić na kolejne setki lat. Akcja #MeToo to same emocje. Nie ma tu miejsca na symetryzm, wyrozumiałość i kiwanie głową. Jest przemoc, wykorzystywanie władzy i poniżanie kobiet, czytaj: ludzi. #JaTeż to głos ofiar obleśnego macania, niedwuznacznych propozycji, które ciągną się nawet wtedy, kiedy kobieta powtórzy po raz kolejny „nie”. To wulkan – najpierw była erupcja wyznań, jedne kobiety dawały odwagę innym, tym, które wyparły to, co je spotkało. Potem przyszła fala wściekłości – „jak śmiał!”, „jak mogłam mu na to pozwolić!”. Wreszcie lawa – posypały się nazwiska. Najpierw oblech z Hollywood, kilku obmacujących „feministów” ze Szwecji, potem przykłady z polskiego podwórka. Część już wyleciała z pracy, inni zostali zawieszeni. Co nam to daje? Z jednej strony poczucie, że nie jesteśmy bezsilnymi ofiarami seksizmu. Z drugiej świadomość odpowiedzialności za imienne oskarżenia. To czas określania granic, #MeToo oznacza w tłumaczeniu na język równości „nie znaczy nie”, „precz z łapami” i „nie waż się wykorzystywać przewagi zawodowej do szantażu seksualnego”. To również czas wylewania się tłumionego latami poczucia upokorzenia, poniżenia, strachu, frustracji. Teraz wychodzą wszystkie nasze nocne pobudki i przeżywanie o 4 rano: „a powinnam mu była...”. Akcja #JaTeż daje odwagę. Przywołuje to, co wyparte. Kilka miesięcy temu Grażyna odbyła rozmowę z potencjalnym zleceniodawcą. Najpierw się chwalił, że nic nie robi za darmo, w związku z czym zarabia jak nabab. Na nieśmiałe pytanie, czy zapłaci jej za pisanie, roześmiał się – daje jej możliwość „bycia widoczną”, to nie wystarczy? Niech pisze regularnie i tak, żeby się czytało. I jakoś tak, niepostrzeżenie, ześlizgnęło mu się na seks (jak?!). „A tak między nami, to po to jeździłaś do tego Konga?...”. Wiedział, że źle robi? Że obrzydliwą insynuacją obraził człowieka, z którym rozmawia o sprawach zawodowych? Że kiedy rozmawiamy o pracy, on serwuje seksizm, rasizm i chamstwo? Tłumaczyć? A jak padnie sakramentalne „na żartach się nie znasz”? Żarty? Toż to jawne obelgi. Dlaczego o tym teraz, a nie na początku akcji #MeToo? Bo to idzie falami. Najpierw fala „co mi zrobił” fizycznie (klepnął po siedzeniu, chociaż nie jesteśmy w intymnych relacjach), werbalnie (skomentował kształt biustu, chociaż łączą nas wyłącznie relacje służbowe). Teraz przemyśliwujemy, w jakiej to się stało sytuacji. Pan od darmowych tekstów obraził w trakcie rozmowy o charakterze zawodowym. Skaczemy wśród winniczków. Co prawda z mieczem Damoklesa. To oznacza kolejne skandale, kiedy miły i sympatyczny chłopak może okazać się gwałcicielem. A inny, skądinąd mądry i oczytany, wyznający podobne wartości co i my, jest w stanie uderzyć („ej, no przecież po pijaku, to się nie liczy!”), ubliżyć („ech, nie róbmy scen, nic się nie stało”), publicznie znieważyć („od