Macierewicz wraca do gry

Ostatnia niedziela maja, słoneczne południe, na mieleckim placu Armii Krajowej odbywa się przysięga wojsk obrony terytorialnej. Ministra obrony brak, premier przysłał list, za to tuż przy ozdobionej na biało-czerwono mównicy pręży się Antoni Macierewicz, który przyjechał w towarzystwie swego słynnego doradcy, asystenta, 22-letniego Edmunda Jannigera. Po odebraniu należnych hołdów sam płomiennie przemawia, mówiąc m.in., że żołnierze WOT są „sercem i duszą Wojska Polskiego”. Macierewicz tu, Macierewicz tam. Odkąd na początku maja Jarosław Kaczyński trafił do szpitala, nie ma dnia, by były szef resortu nie dał o sobie znać. Niemal codzienne wizyty w mediach (od Radia Maryja po Wirtualną Polskę), konferencje i spotkania z wyborcami, rytualne nagrody odbierane od mediów wiernego Tomasza Sakiewicza (tym razem „Osobowości roku” TV Republika), przeplatane kolejnymi rewelacjami o rzekomych przyczynach katastrofy smoleńskiej, oczywiście bez pokazania dowodów. „Macierewicz przyjeżdża limuzyną ministra, ma ochronę jak minister, gabinet jak minister, przemawia na przysiędze jak minister. PiS ma dwóch ministrów obrony! Zupełna operetka!” – komentował na Twitterze wiceszef PO Tomasz Siemoniak. Na oficjalnym papierze do korespondencji Macierewicz przedstawia się jako „minister obrony” i tylko zakres dat (2015–18) wskazuje, że w przypadku jego pracy na tym stanowisku powinno się używać czasu przeszłego. Więc właściwie można by powiedzieć, że w mediach jest tylko jeden minister obrony. Nie jest nim bynajmniej Mariusz Błaszczak, który w porównaniu ze swoim poprzednikiem w mediach nie istnieje – od czasu nominacji na początku stycznia sporadycznie wypowiada się publicznie. Za to Macierewicz bryluje. Hieny gryzą, noga tupie Jeszcze kilka tygodni temu sprawy miały się zupełnie inaczej. Jak wygląda marginalizacja w stylu PiS, Antoni Macierewicz boleśnie przekonał się na początku lutego, podczas gali 25-lecia „Gazety Polskiej”. Opowiada osoba znająca kulisy wydarzenia: – Macierewicz przyjechał, ale choć jest jedną z najważniejszych osób dla Tomasza Sakiewicza, nie tylko że nie dostał żadnej nagrody, to nie został nawet wymieniony z nazwiska przez prowadzącego galę. Nie wpuszczono go też do loży vipowskiej, w której najważniejszym gościem był Jarosław Kaczyński. Rzekomo dlatego, że hostessy były spoza Warszawy i nie poznały Macierewicza. Później było jeszcze gorzej – podczas ostatniej uroczystej miesięcznicy były minister nie tylko nie przemawiał, ale nie dostąpił nawet zaszczytu, by na Krakowskim Przedmieściu stanąć obok prezesa. Kaczyński nie przyszedł również na prezentację tzw. raportu technicznego, przygotowanego przez tzw. podkomisję smoleńską. Kolejną dawką cykuty było zlekceważenie tego wydarzenia przez TVP Info. Doszło do kuriozalnej sytuacji: w stacji Kurskiego nie było transmisji na żywo, za to przekaz live szedł w TVN24. Co więcej – w „Wiadomościach” był to króciutki i dopiero piąty news z kolei. Jak to często już bywało w jego życiorysie, Macierewicz obrał kurs na przeczekanie. Od Sakiewicza dostał na pocieszenie program „Pilnujmy Polski!” w TV Republika, w którym komentuje wydarzenia i odpowiada na pytania widzów, a od partii na pocieszenie ministerialny gabinet w siedzibie MON przy Klonowej, skąd kieruje podkomisją smoleńską, oraz służbową limuzynę z ochroną Żandarmerii Wojskowej (Mariusz Błaszczak przeniósł się do drugiej siedziby resortu przy al. Niepodległości). Gdy jednak prezes poszedł do szpitala, Macierewicz zaczął wychodzić z cienia. Kierując się zasadą, że szczęściu trzeba pomagać, za pośrednictwem niezawodnego Bartłomieja Misiewicza miał zaprząc do współpracy jedną z dużych agencji piarowskich. – Gdy wybuchła nagłośniona przez tygodnik „Sieci” afera z podejrzanymi zleceniami, w którą zamieszany miałby być Misiewicz, ta agencja pomagała mu ratować wizerunek. Teraz wspomaga Antoniego – twierdzi nasz rozmówca bliski PiS. – Ta najnowsza ofensywa Antoniego Macierewicza to wbrew pozorom metoda obrony. Pasterza zabrakło, hieny poczuły krew i sprawdzają, jak daleko mogą się posunąć. Więc musiał wstać i tupnąć nogą, żeby pokazać, że to się nie uda – dodaje osoba zorientowana w otoczeniu byłego ministra obrony. Macierewicz gra nie tyle ostro, ile sprytnie. Sięgając po terminologię futbolową, nie atakuje wyprostowaną nogą, ale raczej zaczepia w okolicach kostek. Jak to robi, z kim zawiera taktyczne sojusze, a kogo stara się trzymać na dystans, widać dobrze w jego medialnej aktywności. W Wirtualnej Polsce w rozmowie z Adamem Hofmanem (byłym rzecznikiem PiS, a dziś piarowcem prowadzącym program „Gabinet cieni”) Macierewicz z gracją Sergio Ramosa zahaczył Andrzeja Dudę. Zawetowanie ustawy degradacyjnej nazwał „ciosem w samo serce”, jednocześnie jednak wyrażając nadzieję, że prezydent zrozumie swój błąd i go naprawi. Podszczypywał też premiera, sugerując, że odchodzi od „dobrozmianowych” ideałów społecznej solidarności, jednocześnie chwaląc za to Beatę Szydło jako „bardzo dobrego premiera, który rozwiązywał sprawy absolutnie kluczowe dla Polski – sprawy społeczne”. Działalność swego następcy w MON zupełnie przemilcza, jakby dając do zrozumienia, że nie uznaje na tym stanowisku nikogo innego poza sobą. A jeśli już coś mówi, w zależności od okoliczności przypisuje sukcesy resortu sobie albo je delikatnie deprecjonuje. Z tego punktu widzenia kolejne czarne chmury, które zbierają się nad głową Antoniego Macierewicza, w jego elektoracie raczej nie przyniosą mu strat. Jednak mogą zaciążyć na jego politycznej przyszłości w PiS. Wchodząca właśnie na rynek książka dwójki reporterów Anny Gielewskiej i Marcina Dzierżanowskiego „Antoni Macierewicz. Biografia nieautoryzowana” nie jest tak „porażająca” jak wydany rok temu bestseller Tomasza Piątka, zawiera jednak fakty, które wzmacniają to, co u Piątka szokowało najbardziej – podejrzenia o związki Macierewicza z Rosją. Przytoczmy dwa najważniejsze. GRU może działać Gdy na początku 1992 r. w gmachu MSW przy Rakowieckiej mościło się nowe kierownictwo resortu z Antonim Macierewiczem na czele, od pół roku trwała kontrwywiadowcza operacja specjalna nadzorowana przez kierownictwo Urzędu Ochrony Państwa. Celem było rozpracowanie siatki rosyjskiego wywiadu wojskowego GRU. Jej ważnym ogniwem od 1981 r. był Marek Zieliński, oficer Służby Bezpieczeństwa, pracownik elitarnego Zespołu Analiz MSW. Zieliński bez wątpienia był bardzo ważnym kontaktem dla „towarzyszy radzieckich”, a potem rosyjskich. To on informował ich nie tylko o działaniach opozycji, ale także kierownictwa MSW za czasów PRL. Jak piszą Gielewska i Dzierżanowski, przekazywał „ściśle tajne dokumenty MSW i materiały z posiedzeń władz PZPR”. Np. materiały dotyczące zabójstwa ks. Jerzego Popiełuszki czy pielgrzymek Jana Pawła II. W okresie negocjacji poprzedzających Okrągły Stół informował swych mocodawców z GRU nawet o treści przemówienia gen. Czesława Kiszczaka przygotowywanego na otwarcie obrad. Gdy zmienił się ustrój, Zieliński odszedł z MSW, nie poddając się weryfikacji. Dostał nowe zadanie – zwerbowania oficerów nowo utworzonej służby – Urzędu Ochrony Państwa. Miał jednak pecha, bo jeden z nich poinformował przełożonych. Ci jeszcze w 1991 r. podjęli grę operacyjną, by rozpracować całą siatkę GRU w Polsce. Rosjanie chcieli informacji o zamiarach USA wobec ZSRR. Oficerowi UOP Andrzejowi Anklewiczowi udało się doprowadzić do spotkania z oficerem prowadzącym Zielińskiego, Władysławem Łomakinem. Co więcej, był na tyle przekonujący, że Łomakin zgodził się na bezpośredni kontakt, z pominięciem Zielińskiego. Wtedy do MSW wkroczył Macierewicz. Urząd objął w ostatnich dniach grudnia 1991 r., a gdzieś w początkach lutego nakazał przerwać operację. Według Anny Gielewskiej była to jedna z nielicznych decyzji, którą zwykle ukrywający się za plecami swych współpracowników podjął osobiście. Dlaczego? Nie wiadomo, bo Macierewicz nigdy nie wytłumaczył swoich motywów. Zieliński mógł więc pracować dalej, już nie niepokojony. UOP wrócił do niego dopiero po odwołaniu z MSW Antoniego Macierewicza 4 czerwca 1992 r., gdy agent próbował zwerbować kolejnego funkcjonariusza. Grę wznowiono, ale o rozbiciu siatki nie było już mowy. Zieliński nie chciał doprowadzić swego rozmówcy do mocodawców. W końcu jesienią 1993 r. został zatrzymany po przekazaniu Łomakinowi partii dokumentów. Sąd skazał go na dziewięć lat więzienia, Łomakina wydalono z Polski. I na tym się właściwie skończyło. Był to najbardziej jaskrawy i bulwersujący, ale nie jedyny przypadek sabotowania pracy UOP przez kierownictwo MSW pod rządami Macierewicza. Ówczesny szef zarządu wywiadu gen. Henryk Jasik do dziś pamięta, jak musiał odwoływać operacje wywiadowcze za granicą, bo nie dostawał na nie zgody od ówczesnego szefa urzędu Piotra Naimskiego. To jeden z najbardziej zaufanych współpracowników Macierewicza, który dziś jest ministrem w Kancelarii Premiera odpowiedzialnym za strategiczną infrastrukturę energetyczną. Wracając do Zielińskiego. Jak wykazał Tomasz Piątek, to osoba działająca dość blisko Antoniego Macierewicza. Jego przyjacielem, współpracownikiem w SB, a po 1989 r. partnerem biznesowym był Józef Nadworski, który także utrzymywał kontakty z Rosjanami. To właśnie on miał poznać Zielińskiego z jego oficerem prowadzącym z GRU. Z kolei sam Nadworski był oficerem prowadzącym agenta SB Nonparel, czyli Roberta Luśni. To w latach 80. i 90. jeden z bliskich współpracowników Macierewicza. W dostępnych w internecie rejestrach fundacji nadal widnieje jako prezes założonej m.in. przez byłego szefa MON fundacji Głos. W jej radzie nadal można znaleźć Antoniego Macierewicza i Piotra Naimskiego. Nie był to jedyny przypadek, gdy kreujący się na bezkompromisowego tropiciela rosyjskich wpływów Macierewicz poszedł na rękę Rosjanom. 14 lat później jako likwidator Wojskowych Służb Informacyjnych w bulwersujących okolicznościach utrącił kandydaturę dr. Andrzeja Grajewskiego, historyka i znawcy rosyjskich służb, autora książek na ich temat, na szefa nowo tworzonej Służby Wywiadu Wojskowego. Grajewski to osoba związana z prawicą i Kościołem (jest wieloletnim publicystą i zastępcą redaktora naczelnego katowickiego „Gościa Niedzielnego”), a więc ze środowiskami, z którymi mocno identyfikuje się sam Macierewicz. Tymczasem zamiast wspierać kandydaturę Grajewskiego, złożył mu pocałunek śmierci. Tworząc raport WSI, który na mocy ustawy miał przedstawić nielegalne działania polskich służb wojskowych,