Przegapiliśmy Karola Modzelewskiego. Nie słyszeliśmy tego, co nam mówił. I zostaliśmy za to słusznie ukarani.
Dopiero kiedy umarł, zrozumiałem wagę jego dziwnej nieobecności. Nie chodzi o to, że ponad 10 proc. swego 80-letniego życia spędził w kryminale jako peerelowski więzień polityczny, a drugie tyle jako dziecko mieszkał w Związku Radzieckim. Rzecz w tym, że kiedy pięć lat temu nagradzanym obficie bestsellerem stała się jego autobiografia „Zajeździmy kobyłę historii. Wyznania poobijanego jeźdźca”, bywało, że starsi się dziwili: „Modzelewski to ten od Kuronia – więc on jeszcze żyje?
Polityka
19.2019
(3209) z dnia 07.05.2019;
Pożegnanie;
s. 91
Oryginalny tytuł tekstu: "Karol Wielki"
