Polska nie jest koronawirusowym prymusem, jak chciałby PiS

7 kwietnia 2020

Sejmowe wystąpienie premiera Mateusza Morawieckiego o sytuacji związanej z rozprzestrzenianiem się koronawirusa w Polsce, 6 kwietnia 2020 r. Krystian Maj / Kancelaria Prezesa RM

Premier Morawiecki podkreśla, że Polska jako pierwsza wdrażała różne rozwiązania w walce z epidemią. W kilku aspektach rząd faktycznie zareagował szybko, ale w wielu innych się spóźnił. A Polacy za to płacą.

Choć czasy sprzed obowiązkowej izolacji wydają się dziś odległe, na potrzeby tego tekstu cofnijmy się do chwil, gdy życie w Polsce przebiegało bez zakłóceń. Za punkt graniczny weźmy 27 lutego. Nad Wisłą nie było wtedy żadnego potwierdzonego przypadku Covid-19, w Europie gwałtownie już jednak rosła liczba zakażeń. We Włoszech było ich 650 (i 17 ofiar śmiertelnych), w Niemczech – prawie 60, we Francji przybywało co dzień ok. 20. Wirusa stwierdzono w 14 krajach kontynentu. Było jasne, że w Polsce też już jest albo zaraz się pojawi.

Czytaj też: Od tego się zaczął włoski dramat? Wirus na stadionie

Na Okęciu nikt nie mierzył temperatury

27 lutego to nieprzypadkowa data. Władze lotniska w Budapeszcie, najważniejszego w tej części świata, choć mniejszego niż warszawskie Okęcie, podjęły wówczas decyzję o zainstalowaniu kamer termowizyjnych, mierzących temperaturę pasażerom. W stolicy nikt o niczym podobnym nie słyszał. Nie zbierano też informacji o ostatnich podróżach, nie zalecano zgłaszać się do sanepidu w razie powrotu z krajów uznanych za strefy ryzyka. Obowiązywała tylko instrukcja Głównego Inspektoratu Sanitarnego, aby unikać wyjazdów do dziewięciu państw (ośmiu azjatyckich i Włoch), gdzie wirus rozprzestrzeniał się najszybciej.

Czytaj też: Właśnie wróciłem z Azji.

Mateusz Mazzini

Socjolog, reporter, latynoamerykanista. Absolwent Uniwersytetu Oksfordzkiego, studiował też na Narodowym Uniwersytecie Walijskim, w Kordobie i Bilbao. Pisze o europejskiej skrajnej prawicy, populizmie, krajach Ameryki Łacińskiej, Globalnego Południa, wydarzeniach na Zachodzie i południu Europy. Nominowany do Grand Press 2020 w kategorii „reportaż prasowy”. Laureat dziennikarskich stypendiów przyznawanych przez „Deutsche Welle”, Balkan Insight i Balkan Investigative Reporting Network. Autor książki „Koniec tęczy. Chile po Pinochecie”. Współpracuje z „Gazetą Wyborczą”, „Polityką” i „Przeglądem”, publikował też m.in. na łamach „Washington Post”, „Foreign Policy”, „El País" i „Foreign Affairs”. W TVP World prowadzi „Wider View”, cotygodniowy program o sprawach międzynarodowych.