Zarządy PKN Orlen i Grupy Lotos uzgodniły i podpisały plan połączenia obu firm. Nie było to szczególnie trudne, bo po obu stronach stołu siedział ten sam człowiek – Daniel Obajtek. Od kiedy wyrwał kontrolę nad Lotosem z rąk swego najgroźniejszego rywala ministra Piotra Naimskiego, obsadza zarząd gdańskiej spółki własnymi ludźmi. Ustalono więc, że połączenie nastąpi poprzez przeniesienie majątku Grupy Lotos do PKN Orlen i wymianę akcji. Za 1 akcję akcjonariusze Lotosu dostaną 1,075 akcji Orlenu. W ten sposób Obajtek dokończy prywatyzację polskiego sektora naftowego, bo nowy wielki Orlen, choć z większym udziałem Skarbu Państwa, będzie miał formalny status spółki prywatnej.
Komisja Europejska wciąż zwleka z zatwierdzeniem przedstawionego przez Orlen planu fuzji, a mimo to Daniel Obajtek stara się działać tak, jakby zgodę już uzyskał. Wie, że od powodzenia tej operacji zależy jego kariera. Rozpoczynając inkorporację gdańskiego konkurenta, miał świadomość, że stąpa po cienkim lodzie – ale nie, że aż tak cienkim. Bo choć polityczną zgodę Jarosława Kaczyńskiego dostał łatwo, to z KE ma pod górkę. Bruksela uznała, że monopolizacja rynku paliwowego w naszym regionie Europy nie będzie rzeczą korzystną, i swoją zgodę uzależniła od spełnienia trudnych warunków. W efekcie Orlen będzie musiał sprowadzić do Polski konkurentów.
Handlem paliwami zajmie się węgierski koncern MOL, który kupi lotosowskie stacje; produkcją zajmie się saudyjski koncern Aramco, który kupi 30 proc. rafinerii gdańskiej i prawo do połowy produkcji; terminale naftowe przejmie spółka Unimot. Warunki, na jakich ma odbyć się fuzja, wielu ekspertów uznaje za wysoce niekorzystne, a nawet potencjalnie groźne, więc na Obajtka sypią się gromy. Protestuje BCC, Senat, 11 byłych ministrów gospodarki III RP.