Jerzy Urban urodził się w 1933 r. w Łodzi w zasymilowanej rodzinie żydowskiej. Po wybuchu II wojny światowej przeniósł się z rodzicami do Lwowa. Do Łodzi wrócili pod koniec wojny.
Studiował dziennikarstwo na Uniwersytecie Warszawskim. Karierę zaczynał w piśmie „Nowa Wieś”, w 1955 r. został dziennikarzem studenckiego tygodnika „Po prostu”, zlikwidowanego przez władzę PRL w 1957 r. za tzw. rewizjonizm. Sam Urban decyzją I sekretarza Władysława Gomułki dostał oficjalny zakaz publikowania pod nazwiskiem.
Czytaj też: Spór o prezydenturę Jaruzelskiego
„Polityka” w życiu Jerzego Urbana
W 1961 r. trafił do tygodnika „Polityka”. „Za najlepszy swój okres uważam lata 1961–1963 w »Polityce« i nawet wtedy, jeden jedyny raz znalazłem się na pierwszym miejscu jako ulubiony autor w plebiscycie czytelników. Prawda, że nigdy tego nie ogłoszono, bo akurat dwa dni przed zamierzoną publikacją wyleciałem z »Polityki« na polecenie osobiste Władysława Gomułki” – pisał w przedmowie książki „Cały Urban” z 1989 r.
Do „Polityki” wrócił w 1969 r. Kierował działem krajowym do 1981, gdy odszedł z redakcji, tłumacząc, że nie jest w stanie kierować zespołem coraz wyraźniej zdominowanym przez opozycję solidarnościową.
Miał sceptyczny stosunek do postulatów robotników w 1980 r., irytował go „kult” Lecha Wałęsy i „Solidarności”.
Czytaj też: Historia „Polityki”
„Odrzucam lewicową narrację”
Od 1981 do 1989 r.