Dominika Wielowieyska w „Wolnej Sobocie” relacjonuje reakcje opozycji na przejęzyczenie premiera: „Komentarze polityków PO: »No raz mu się udało prawdę powiedzieć«. Tusk w Kępnie uderzył bezwzględnie: »Wazeliniarz. Wie, kto wygra, i chce się do nas przypucować. Panie premierze, Mateuszu, nawet nie próbuj, sprawiedliwość i tak cię nie ominie«. Tusk przypomniał tym samym, że Morawiecki był niegdyś jego doradcą, utrzymywał dobre relacje z politykami PO. Ta przeszłość sprawia, że premier chce się koniecznie uwiarygodnić w elektoracie PiS, dlatego zaostrza retorykę i mówi rzeczy, w które sam nie wierzy. Powtarza w swoim sumieniu: no trudno, taka jest polityka”. Sumienie u premiera? Uprzejme domniemanie.
Michał Szułdrzyński pisze w „Rzeczpospolitej”: „Episkopat w lipcu, po tym, jak rozpoczęła się dyskusja o referendum w sprawie uchodźców, ostrzegał przed politycznym instrumentalizowaniem kwestii migracji, bo doprowadzi to do wzrostu ksenofobii. Liderzy Prawa i Sprawiedliwości wiedzą, że teraz waży się ich być albo nie być. By wygrać, muszą maksymalnie podgrzać emocje. Obietnice wyborcze nie dały tego efektu. Podniesienie zapomogi dla dzieci do 800 złotych, darmowe autostrady ani program ocieplania bloków z wielkiej płyty nie zadziałały. Pozostała więc nienawiść”. To oczywistości, ale takie, o których nie sposób nie pisać.
Do niedawna chętnie poklepujący prezydenta Zełenskiego Andrzej Duda zmienił front, gdy tylko pojawiły się komplikacje w relacjach Polski z Ukrainą. Przed siedzibą ONZ obnażył swe dyplomatyczne umiejętności, przekonując dziennikarzy słowotokiem (PAP): „Mamy trochę do czynienia tak jak z tonącym. Każdy, kto kiedykolwiek brał udział w ratowaniu tonącego, wie o tym, że człowiek tonący jest niesłychanie niebezpieczny; że może pociągnąć w głębiny.