Ze względu na postawę prezydenta powołanie nowego rządu się przedłuża. Wyborcy czekają na połowę grudnia, kiedy zostanie zaprzysiężony rząd Donalda Tuska i usłyszymy historyczne exposé. Ten okres przejściowy jest z jednej strony trudny, bo trzeba obserwować zakusy na przejęcie kolejnych instytucji, ich betonowanie czy groteskowe utworzenie rządu dwutygodniowego. Wiele osób czuje się jak ofiara wieloletniego syndromu sztokholmskiego – czym jeszcze odchodząca władza nas zaskoczy, w jaki sposób odwlecze to, co nieuniknione? Przyzwyczailiśmy się do zła w życiu publicznym. Z drugiej strony ten okres przynosi także szereg niespodziewanych zdarzeń i wzruszeń, sygnalizujących zmianę polityczną i społeczną.
Takim nietypowym zdarzeniem pierwszego dnia w Senacie było to, co się stało chwilę przed północą 13 listopada. Po zaprzysiężeniu, zmianie regulaminu, wyborze marszałka i prezydium Senat wybrał ostatniego wicemarszałka. Został nim Maciej Żywno. Jeszcze dwa miesiące temu odbyła się premiera „Zielonej granicy” Agnieszki Holland, a teraz na tak ważne stanowisko wybrany został były wojewoda podlaski, społecznik i działacz. Polityk, który osobiście przemierzał z plecakiem lasy wokół Białowieży i ratował ludzi na granicy. Spontanicznie napisałem o tym SMS-a do Macieja Stuhra, a ten odpowiedział: „Boże! To się wszystko naprawdę dzieje! Bardzo mnie to wzrusza”.
W kolejnych dniach obserwowaliśmy festiwal parlamentaryzmu z marszałkiem Hołownią w roli głównej. Sejm stał się znów miejscem rzeczywistej debaty i wymiany poglądów. Miałem okazję przyjrzeć się temu z bliska. Trwała debata na temat in vitro; usiadłem na galerii sejmowej. Do pustych ław pisowskich zdążyłem się przyzwyczaić. Ale widok siedzących razem wicemarszałek Moniki Wielichowskiej, Agnieszki Pomaskiej oraz Małgorzaty Rozenek-Majdan wszystko wynagrodził.