Andrzej Duda jest dzisiaj „kulawą kaczką”. To określenie akurat nie ma nic wspólnego z Jarosławem Kaczyńskim. „Lame duck” – w ten sposób w krajach anglosaskich od połowy XIX w. nazywa się polityków, którzy przegrali wybory albo kończą swoją kadencję, ale piastują urzędy do czasu wyłonienia następcy. Duda – choć w Pałacu Prezydenckim będzie jeszcze półtora roku – kulawą kaczką stał się po 15 października, kiedy jego formacja utraciła władzę, a on pozostał samotnym, trochę „na jedną nogę”, ostańcem poprzedniego układu. Przez 8 lat Andrzej Duda pełnił niewymagającą i komfortową rolę notariusza Zjednoczonej Prawicy, „długopisu prezesa”. I nagle – wciąż ignorowany, pozbawiony wyraźnych instrukcji od Kaczyńskiego i podbechtywany przez ambitnego szefa swojego gabinetu Marcina Mastalerka – zaczął próbować samodzielności. Wygląda to, niestety, kulawo.
Prezydent miota się i w czynach, i słowach, podejmuje dziwne decyzje, to wzywa nową władzę do rozmów, to wyzywa ją od najgorszych, oskarżając o łamanie prawa, konstytucji, brutalność, terror. Jednocześnie spektakularnie przegrywa wszystkie, zapewne zaplanowane przez ministra Mastalerka, sprytne rozgrywki. Przypominamy (tekst „Strażak prawa”) niektóre „gierki-mastalerki”: weto do ustawy okołobudżetowej miało zablokować zmiany w TVP, a dało uzasadnienie do bezpieczniejszej prawnie procedury likwidacji spółek; pałacowy azyl dla panów Kamińskiego i Wąsika ułatwił ich bezszmerowe zatrzymanie i odprowadzenie do więzienia; „wszczęcie procedury” zamiast prostego aktu ułaskawienia obu panów ewidentnie pokrzyżowało pierwotny plan PiS, aby wykorzystać „ofiary reżimu Tuska” do podgrzania manifestacji 11 stycznia i ewentualnego zablokowania obrad Sejmu.