Atmosfera napięcia, ludzie się kłócą, wyzywają, szydzą z siebie nawzajem, w głowach mieszają się epoki, zagrania w stylu PRL przeświecają spod pozłotki TikToka. Polityka w czasie wyborów to czas, gdy folwark zwierzęcy wrze. Krowy ryczą, stawonogi zasuwają, gady podnoszą łby. Hałas, syczenie i stroszenie piór. Ależ się poważnie traktujemy, my, ludzkie zwierzęta!
Nic dziwnego, polityka w XXI w. to dziedzina performerów. Partie populistyczne wystawiają osoby, które dobrze wypadają na wiecach i z szybkością karabinu punktują błędy oponentów. Trumpizm trafił do samouczków dla aspirujących polityczek i polityków. Także do Polski przywędrowały jego przykazania, a wśród nich zasada: po pierwsze, lżyć. Szkoda, bo na całym świecie w tym roku rozlicznych elekcji brakuje poważnych debat o programach wyborczych. Takich, gdzie kandydat zaproponuje konkretne rozwiązania, poprze je sensownymi argumentami, w razie czego wyciągnie asa z rękawa. Tematów przecież w bród, leży psychiatria, ledwo się czołga szkolnictwo, intelektualiści zabierają pracę kafelkarzom, bo zarabiają na miesiąc równowartość skąpej jałmużny.
Ludzi dręczą zarówno bolączki codzienne, namacalne, jak i te, przy których należy uruchomić myślenie abstrakcyjne: prawa człowieka, przyszłość przyrody, nauki czy kreatywności w dobie sztucznej inteligencji. A przecież są i zagrożenia, które choć nie mieszczą się w głowie, jednak powoli ludzkość dopadają. Czy rozwój AI i nasza otwartość w mediach społecznościowych nie zrobią z nas masy, którą łatwo się steruje? Czy algorytmy używane przez pozbawionych skrupułów ludzi, którzy chcą się wyłącznie wzbogacić, nie zmienią pozornej wolności przestrzeni wirtualnej w objęty cenzurą zamordyzm? Sami się o to prosimy, gdy pchamy się w wirtualne łapy, omamieni uprzejmym głosem Siri.