Głosowanie nad wotum zaufania dla rządu było niezbędne politycznie, symbolicznie i emocjonalnie. Między euforią wygranych i traumą przegranych są jeszcze realia: koalicja 15 października ma nadal większość w Sejmie, ważny mandat jeszcze przez dwa i pół roku, no i – jak twierdzą jej liderzy – ma program i plan. Od 1 czerwca powtarzane jest wezwanie: nie biadolić, nie szukać winnych; bierzemy się do pracy i idziemy po zwycięstwo w 2027 r. Tylko że to tak nie działa. Wśród wyborców Trzaskowskiego wciąż panuje frustracja, jest złość, często poczucie wstydu, że prezydentem Rzeczypospolitej został „jakiś mroczny typ”, związany z agresywną subkulturą „Polski kibolskiej”. Jest też masa pretensji – może nie tyle do samego Rafała Trzaskowskiego, któremu raczej się współczuje, co do jego sztabu, a zwłaszcza do rządu i, chyba po raz pierwszy, do samego premiera Tuska.
Tusk ponosi odpowiedzialność
Wiadomo, że to Tusk, praktycznie jednoosobowo, ponosi odpowiedzialność za stan koalicji i rządu. I jeśli po 20 miesiącach od wielkiego wyborczego triumfu poparcie dla rządu spada do 32 proc., a przedstawiciel koalicji i pewny, zdawałoby się, faworyt wyborów przegrywa „jak Komorowski z Dudą”, to jednak jest to „wina Tuska”. Zresztą dla premiera to także musiał być szok i upokorzenie, pewnie porównywalne tylko z jego własną prezydencką przegraną z Lechem Kaczyńskim w 2005 r. Wtedy wyciągnął wnioski z porażki i dwa lata później jego Platforma pokonała PiS, zdobywając 45 proc. mandatów. Dziś, mimo namiętnych personalnych spekulacji, KO i koalicja nadal nie mają innego, lepszego lidera niż Tusk. Pytanie tylko, czy on sam, zapowiadając głęboką rekonstrukcję gabinetu, jest zdolny do „autorekonstrukcji”, bo wersja Tusk 2.