Rzekomy rozbrat Platformy z inteligentami, niskie notowania rządu, niedający się w pełni oszacować kryzys sprawiają, że prawica i jej komentatorzy zaczynają wieszczyć powolne schodzenie partii Tuska, a już na pewno jej lidera. Mimo że sondaże, co prawda wahające się ostatnio, dają PO wciąż bezpieczną, wyższą niż w wyborach 2007 r., przewagę nad PiS, nie brak proroctw, że kończy się ostatecznie czas migania się premiera, że już zaczyna płacić on cenę za swoje kunktatorstwo. A ma być coraz gorzej i trudniej.
Narożnik Tuska
Nawet w samej Platformie widać pewien niepokój. Zaczyna się bowiem marudzenie: media znudzone stagnacją na scenie politycznej tradycyjnie żądają wielkich reform, sławetnych „niepopularnych decyzji” czy też aktywności na polu ideologicznym, czyli wyrazistości w kontrowersyjnych kwestiach społecznych. Nie wiadomo też, czy kłótnia wokół telewizji publicznej nie zrodzi w środowiskach inteligenckich jakichś silniejszych urazów wobec PO, choć jak na razie to głównie grupka producentów telewizyjnych i kilku reżyserów przekonuje, że w obronie abonamentu zaczną się uliczne zamieszki.
Działacze Platformy tłumaczą sobie pojawiającą się ostatnio niechęć ze strony przychylnych dotąd środowisk także przeszłymi urazami kręgów związanych z dawną Unią Wolności, które teraz zaczęły przychylnie patrzeć na ambicje Olechowskiego, a nawet Piskorskiego. Nie musi tu chodzić o generalną zmianę frontu, ale o danie Platformie do zrozumienia, że nie może być tak pewna siebie jak dotychczas.
Wielu polityków Platformy jest ponadto przekonanych, że wejście Piskorskiego do Stronnictwa Demokratycznego i wciągnięcie do tej inicjatywy Olechowskiego wynika z inspiracji braci Kaczyńskich.