Wystarczy spojrzeć na ostrzeżenia o możliwym działaniu niepożądanym witamin, środków przeciwbólowych czy zwykłych kropli do nosa, by się poważnie wystraszyć. – Dziesiątki możliwych skutków ubocznych wymienianych w ulotkach informacyjnych tak wiele osób zniechęca, że nawet nie rozpoczynają leczenia – mówi doc. dr hab. Przemysław Kardas, kierujący I Zakładem Medycyny Rodzinnej Uniwersytetu Medycznego w Łodzi. Ale inne obserwacje wskazują, że choć każdy powinien przed zażyciem leku zapoznać się z treścią ulotki – bo są tam ważne informacje nie tylko na temat działań niepożądanych leku, ale też jak go stosować, z czym nie łączyć, jak przechowywać – niewielu te wskazówki czyta. – I są tego efekty – wylicza dr Jarosław Woroń z Uniwersyteckiego Ośrodka Monitorowania Działań Niepożądanych Leków w Katedrze Farmakologii krakowskiego Collegium Medicum – ciężkie zatrucia, uszkodzenia nerek i wątroby, nie mówiąc o wypadkach samochodowych po zażyciu środków, które spowalniają refleks i obniżają koncentrację.
Jedni uważają, że ulotkami niepotrzebnie się straszy, inni domagają się wprowadzenia jeszcze wyraźniejszych ostrzeżeń. Jak pogodzić te stanowiska i jeszcze zapewnić, by pacjenci mogli łatwo ulotkę zrozumieć? I kto ma to zrobić? Producenci leków, odpowiedzialni za treść druków informacyjnych adresowanych do lekarzy i pacjentów, odsyłają do urzędników, którzy podczas rejestracji leków zatwierdzają treść ulotki. A ci z kolei powołują się na gotowe wzorce, ustawy, rozporządzenia, a nawet dyrektywę Unii Europejskiej mówiącą o tym, jak powinna wyglądać prawidłowa ulotka, oraz wytyczne, jak przeprowadzać sondaże dotyczące jej zrozumiałości.