W sierpniu 1960 r. John Lennon ostatecznie przyjął dla swojego zespołu nazwę The Beatles, jednak już w styczniu on i jego koledzy nazwali się The Beatals, a w kwietniu The Silver Beatles. Wybór nazwy miał swoje niebagatelne znaczenie (o czym później). Dlaczego jednak w pierwszym tomie znakomitej „Wielkiej Rock Encyklopedii” Wiesława Weissa opis hasła „The BEATLES” rozpoczyna się słowami: „grupa brytyjska. Powstała w marcu 1957 w Liverpoolu”? Otóż w tymże marcu 1957 r. 16-letni John Winston Lennon, uczeń szkoły licealnej Quarry Bank High School, zakłada zespół, który będzie protoplastą przyszłych Beatlesów. Ów zespół przyjmuje nazwę The Quarry Men Skiffle Group, a oprócz Lennona gra w nim m.in. 14-letni uzdolniony gitarzysta Paul McCartney.
Były to czasy wielkiego tryumfu amerykańskiej muzyki rozrywkowej. Przede wszystkim rock’n’rolla, ale nie tylko. Wielka Brytania, po trudnym okresie powojennym, gospodarczo wychodziła na prostą. Konsekwencją wojny był jednak nie tylko zmierzch imperialnej wielkości politycznej i ekonomicznej, ale także rosnący wpływ amerykańskiej kultury masowej – zwłaszcza na młodych Brytyjczyków z niższych klas społecznych.
W klasycznej już dziś książce „Spojrzenie na kulturę robotniczą w Anglii” socjolog Richard Hoggart pokazuje, jak w sytuacji rozpadu tradycyjnych struktur społecznych, który wydatnie przyspieszyła wojna, młodzi z robotniczych rodzin sami zaczęli poszukiwać atrakcyjnych wzorców i znajdowali je w importowanej rozrywce amerykańskiej. Film hollywoodzki i muzyka popularna zza Oceanu okazały się ciekawsze niż produkty rodzimej rozrywki, a ich wybór był jednocześnie manifestacją międzypokoleniowego dystansu: w ten sposób rodziły się na Wyspach pierwsze subkultury młodzieżowe, które niedługo potem staną się wzorem dla podobnych zjawisk w całej Europie, Polski nie wyłączając.